Geboren in 1953, beeldredacteur Volkskrant magazine. Foto: Thomas Audenaerd.
Als je het Theo vraagt dan zijn fotografen "Leuke mensen". Fotografen kiezen voor een onzeker bestaan en alleen daarom al heeft Theo een heilig respect voor ze: " Ik ken geen laffe fotografen."
Theo ziet grote verschillen als het om opleidingen gaat. Den Haag en Utrecht hebben op dit ogenblik zijn voorkeur. De Fotoacademie in Amsterdam levert ook wel goede mensen af, maar geen fotojournalisten, meer commerciële fotografen.
Er komen de laatste jaren teveel mensen van de opleidingen die volgens Theo " beter iets anders kunnen gaan doen", want er is zeer waarschijnlijk geen werk voor ze. Wat betreft de techniek en vakkennis zit het meestal wel goed, maar dat vindt hij het minst belangrijk. Veel fotografen ontbreekt het aan journalistiek inzicht en vaak lijken ze echt niet te begrijpen waar je blad over gaat:"Volkskrant magazine is geen fotoblad, louter mooie foto's zijn niet genoeg voor ons. Maar als je dat tegen ze zegt, dan reageren de velen verongelijkt. Of ze antwoorden dat hun docent ze heeft geadviseerd naar ons toe te gaan. Ze kunnen moeilijk met kritiek omgaan. Vaak is het meer vorm dan inhoud."
Ook wat betreft algemene ontwikkeling en kennis van actuele zaken wordt Theo vaak teleurgesteld: " Een goed onderwerp verzinnen op basis van een klein berichtje in de krant, ik maak daar een sport van. Het is een antenne die je moet ontwikkelen en trainen. Het is niet aangeboren, en als ik dat kan aanleren kan een ander dat ook.
Het gebrek aan zelfkritiek en kennis van de markt valt de opleidingen te verwijten: "Die willen meer de kant op van de autonome fotografie, lijkt het wel. Bij de Academie Awards zag je dat heel duidelijk: veel jongens die met hun eigen pik spelen en daar foto's van maken. En als het wel 'maatschappelijk' is, dan duiken ze op junks, hoeren, daklozen en gehandicapten. erg weinig originaliteit kom ik tegen"
Theo is heel stellig: "Wie voor de media wil werken moet de media kennen, weten bij welk blad je onderwerp past. Voor je met je werk naar een blad toe stapt moet je het heel goed hebben bestudeerd".
Eindexamens zijn een belangrijke plek om nieuwe fotografen te vinden. Tijd om fotografen persoonlijk te ontmoeten is er vaak niet meer en het werk op hun websites bekijken is ook geen hobby van Theo: "Laat ze maar digitaal werk opsturen of voor mijn part afdrukjes. Die websites zijn vaak moeilijk toegankelijk, altijd weer anders, toeters en bellen waar ik niks aan heb. Zo tijdrovend, alleen al om uit te vinden waar ik moet klikken om de volgende foto te kunnen zien. Dat zou nu eens echt gestandaardiseerd moeten worden."
Visie en stijl zijn heel belangrijk bij het kiezen van een fotograaf: "Ik begin altijd met het nadenken over de stijl. Wat past bij het onderwerp? Wat past die week in het magazine? De mix. Op basis van die afweging kies ik voor een bepaalde fotograaf. Een nieuwe fotograaf moet voor mij ook iets nieuws brengen. Niet meer van hetzelfde, maar iets anders, iets eigens. Ik zou bijvoorbeeld best een fotograaf willen hebben, die uitblinkt in onscherpe foto's.
Jonge fotografen gedragen zich vaak als ongeleide projectielen, ze vliegen alle kanten op en zijn totaal niet klantgericht. Ze moeten leren hun grenzen op te zoeken, maar ze moeten zich ook niet inhouden. Ze lijken vaak te verkrampen als ze een opdracht krijgen. Ze worden dan plotseling behoudend en kiezen voor het midden. Maar ze zijn ook met zo velen en ze zijn zo nerveus als ze van de academies komen. De markt maakt ze onzeker." Heel begrijpelijk overigens.
Het grootste misverstand onder fotografen: "Dat het alleen om kwaliteit gaat, dat is een misverstand. Kwaliteit is vanzelfsprekend. Voor mij als opdrachtgever is betrouwbaarheid het allerbelangrijkste. En daarnaast, dat ze vriendelijk en enthousiast zijn. En dat ze passie voor het werk en voor het blad hebben en flexibel zijn.
"Ik ben erg trouw aan fotografen die ik goed vind. Ik hou van een aantal fotografen en zal die altijd blijven vragen, wat er ook gebeurt."
Amsterdam, september 2010.