Retrospect
Kijk terug naar de selectie
van de afgelopen jaren.
Jury: ‘Vaak krijg je dit verhaal letterlijk in beeld te zien. Dat doet deze fotograaf niet, maar de lading blijft in stand. Hoe meer je van het verhaal weet, hoe meer de foto’s verrijkt worden, maar ook zonder het verhaal staat de serie stevig. Religie komt terug als een cruciaal gegeven dat in tegenstrijdigheid is met de machocultuur. Hoeden worden kruizen. De tweede foto is een iconische foto. Er zit een ontheemdheid in. Je ziet dat de vrouw botst met haar omgeving, dat de mannen niet weten wat ze met haar moeten. Dat voel je op de een of andere manier. Je voelt ook de leegte van het besef ‘oh er zijn niet zoveel mensen hier’. Dat maakt het migratieverhaal haast tastbaar: een eenzaamheid die zij als transvrouw ervaren heeft, maar ook de eenzaamheid die de achterblijvers waarschijnlijk voelen. Daarnaast zijn de compositie en kleuren prachtig.’
I WENT ON A HOLIDAY TO THE COUNTRY YOU FLED FROM
VOICE MEMO [29-09-2021 14:53] Iris to Alejandra:
‘A friend of mine asked me to go on a holiday to Mexico. It made me feel weird. In what kind of world do we live where I can go on vacation to the country you fled from, while you’ve been stuck in this refugee camp in the Netherlands for five years? At first, I didn’t want to go. But then it made me think… Could we explore this contrast between our identities and how this dictates our sense of freedom and perception of the world?’
VOICE MEMO [30-09-2021 13:03] Alejandra to Iris:
‘I love this idea of juxtaposing and mirroring your life to mine. You can be my eyes and ears. You will be standing on the same soil I stood, and breathing in the same air that I breathed when I was little.’
In forming a tight knit friendship, Iris Haverkamp Begemann (photographer) and Alejandra Ortiz (writer and activist) began to acknowledge the parallels in their day-to-day lives in Amsterdam, but also the harsh contrast in their previously lived experiences. Using the inherent privilege Iris as a Dutch cis-gender white woman holds, she travels to Alejandra’s hometown in Mexico to document the place Alejandra, a Mexican transgender woman of color, left behind to escape violence.
Door hun hechte vriendschap begonnen Iris Haverkamp Begemann en Alejandra Ortiz (schrijver en activist) de parallellen in hun dagelijkse leven in Amsterdam te zien, maar werden ook de harde contrasten tussen hun persoonlijke ervaringen voelbaar. Tijdens gesprekken werd een idee voor een creatieve samenwerking geboren: gebruikmakend van het voorrecht dat Iris heeft als een Nederlandse cis-gender blanke vrouw, reisde ze naar Alejandra's geboorteplaats in Mexico om de plaats te documenteren die Alejandra, een Mexicaanse transgender vrouw van kleur, achterliet in een poging om geweld te ontvluchten. Terwijl Iris gemakkelijk een vakantievisum aanvroeg, bleef Alejandra vechten voor haar asiel, waarbij de Nederlandse regering de dringende behoefte aan Alejandra's documentatie niet erkende; papieren waaruit blijkt dat Mexico niet wordt erkend als een gevaarlijk land voor homo's en transgenders. Een reis- en fotografieserie om een tegenstelling tussen ervaring en persoonlijke vrijheid bloot te leggen.
Jury: ‘De kracht van dit verhaal is de verandering van situatie. Het gebruik maken van de situatie en toeval, van het lot dat dingen je overkomen en die in je fotografie blijven verwerken. Veel fotografen werken met begin- en eindpunt, maar hier volgen de evenementen elkaar op terwijl ze de fotograaf overkomen. Dit maakt fotografie een centraal punt in het leven. Zo krijgen we een verhaal aan de buitenkant mee dat van binnen gemaakt is. Het beweegt mee met de gebeurtenissen op een bepaalde manier. Dat zie je niet vaak, dat foto’s zich in hun context vernieuwen. We zien voor ons dat deze beelden in de toekomst een fotoboek worden.’
Loss
Katerina: 'First I lost my home. It happened in 2014 when Russia occupied Luhansk – my hometown. I was no longer able to come back to the place I belong. Back then I still thought everything would be over soon.'
'Slowly my parents learned to recite Russian propaganda. Then I lost my desire to talk to them, for a second time. My sister was a buffer between me and them for a while before she had to run away from missiles and also left Luhansk. She became a refugee in Ukraine, living in a refugee camp near Kyiv. She passed away from cancer soon after that. I lost her. In 2022 I read the news about the war every day. Over and over.'
'One day I read that a bomb landed in the field next to the village where my sister lived. That field was the cemetery where she was buried. I lost the chance to visit her grave. This war has created a sequence of losses and ever since then I have been searching for an answer to why this is happening to us. Is it because we have been left without any clear identity, offsprings of big Soviet «new human» utopia, abandoned without Bible or Marks?'
'My family represents those who Russia’s propaganda addresses now, and such an indistinct nature became a fruitful stage for warmongering. I had never really thought about identity. Maybe, I did not even know who am I until I started to lose everything that defined me. The war is taking everything from me, I am desperately trying to keep what little is left. This work is my attempt to speak about loss and to not be forgotten.'
https://katiamotyleva.cargo.site
Jury: ‘In de serie werden we bij iedere foto opnieuw verrast door de compositie. Eigenlijk zijn het stuk voor stuk documentairebeelden. We hebben ingezoomd op de kwaliteit van de fotografie en hier werd dat verhaal het sterkst verteld. Vooral omdat het om de mensen gaat en niet alleen over de pijn.’
Life on Hold
Eelco: '‘Life on Hold’ vertelt het verhaal vanuit het perspectief van de Oekraïense vluchteling in Nederland. Terwijl het leven in hun thuisland op pauze staat, gaat het hier verder. In februari 2022 leerde ik Evgenia kennen, een Oekraïense gevlucht voor de oorlog in haar land. Via Tinder kwamen we met elkaar in contact en al bleef de relatie vriendschappelijk, ze opende mijn wereld. Door haar zag ik in dat er nogal wat misvattingen bestonden over vluchtelingen uit Oekraïne.'
'Iedereen herinnert zich de Russische invasie op 24 februari, de verschrikkelijke beelden die daarop volgden en het nieuws domineerden in 2022. Nooit was de steun zo groot en werd er zoveel geld ingezameld voor een land in oorlog. De beelden van vluchtende families, vaak moeders met kinderen, staan ons nog bij. Wat ik me afvroeg was: Waarom vertelde bijna niemand het verhaal van de Oekraïense vluchteling in Nederland? Meer dan 70.000 vluchtelingen zijn er in Nederland, maar niemand kon me vertellen hoe het deze mensen verging in ons land.'
Met de hulp van Evgenia en verschillende Telegram- en Facebookgroepen voor Oekraïense vluchtelingen in Nederland, ben ik met 25 verschillende families in contact gekomen. Deze hebben we over een periode van drie weken bezocht in augustus en september met het doel een serie te creëren over de ‘andere kant van de oorlog’ en zo de Oekraïense vluchteling in Nederland een gezicht te geven.
'In de eerste weken na de start van de oorlog was de steun enorm, staken mensen hun vuist uit het raam en riepen: Wij staan achter jullie! Na zes maanden was het voornaamste dat Evgenia gevraagd werd: Heb je al een baan? En: Wanneer ga je terug? Ondertussen dachten vrienden en kennissen in Oekraïne, dat hun landgenoten in Nederland een leven vol luxe leidden en nooit meer terug wilden komen. Terwijl hun leven op pauze staat, hier én thuis, proberen ze toch door te leven. Deze veerkrachtige mensen ontvingen me hartelijk en vertelden me over hun thuisland, waar ze zo graag weer naar terug wilden gaan.'
Jury: ‘Je kijkt naar een visuele orgie die niet meteen seksueel is maar tegelijkertijd ook wel. Het is niet realistisch, het kan niet en bestaat niet maar terwijl je kijkt, is er een duidelijke link met wat je herkent. Het is vleselijk en laat op een letterlijke en figuurlijke manier de gelaagdheid zien van mensen. De beelden zouden iets kunnen zeggen over iemands familiegeschiedenis bijvoorbeeld. Collage en identiteit zijn sterk met elkaar verweven. Het mooie is dat door de manier waarop het opgezet is, er een nieuw beeld wordt gecreëerd. Dit is iemand die uit de kaders durft te stappen van de fotografie en dat is gedurfd.’
Bonnita: 'De collageportretten komen uit de serie ‘Me Myself and I’. Ik maak van gevonden vintage (pas)foto’s assemblages. Dat worden nieuwe gezichten en portretten van mensen die vrij zijn van stereotypen als gender, leeftijd of kleur. Door de assemblages te fotograferen ontstijgen ze de collage en vinden ze hun oorspronkelijke vorm terug.'
'In de serie ‘Bodies’ (foto 6-10) onderzoek ik intimiteit en de relatie met ons lichaam in een wereld die tegelijkertijd preutser wordt én versexualiseert. De collages bestaan uit grof uitgeknipte fragmenten uit vintage pornoboekjes; handen, benen, stukken lijf. Deze fragmenten gaan een surrealistische relatie met elkaar aan. Door de collages vervolgens te fotograferen vervaagt de grens tussen realiteit en beeld.'
Jury: ‘We zijn blij dat dit thema relevanter wordt. Deze cinematografische serie laat op een onverwachte manier de verbinding tussen hem, anderen en de maatschappij zien. Alle foto’s zijn op zichzelf staand sterk. Het is bijna idyllisch terwijl er niks ideaal is aan de situatie. Die tegenstrijdigheid is bewonderenswaardig. Als publiek ga je op en neer tussen mooi en pijnlijk. De veranderingen van seizoenen geven aan dat de fotograaf regelmatig terugkeert op de plek en dat laat toewijding zien.’
The Sea is My Home
Chantal: 'When the sun rises over Coney Island each morning, Aaasssyyyrr (Aseed for short) is the first to greet it. ‘There’s no better view in the world,’ he says.'
'Aseed refers to the beach where he has lived since the start of the pandemic as his “humble abode”. ‘I was born on a navy ship to a Mongolian Japanese mom and a Portuguese Saudi-Arabian dad. So the sea is my home.’ Aseed served most of his life as a Navy SEAL, which gave him the survival skills to live outside year-round. ‘Having no comfort is comforting,’ he tells me, sitting in the snow. ‘These seven layers of clothing are my house: they shield me from the malice intent in the world.’'
'I met Aseed over a year ago and was struck by his remarkable fortitude. I’ve been visiting him several times a week ever since. The ritual of our visits has evolved into this series reflecting the dualities of external and internal landscapes: beauty and loneliness, freedom and dependency, fantasy and survival.'
Jury: ‘Door een persoonlijk familieverhaal te vertellen, vertelt de fotograaf over kolonialisme, racisme, apartheid en de Nederlandse geschiedenis. Op een persoonlijke, betekenisvolle manier haakt zij grotere thema’s aan en speelt ze met stereotyperingen. We betrapten ons op vragen als: Hoe denken we over ‘eigendom’ als het gaat over land? Wie zien we als boeren? Het is een beroep dat aan het uitsterven is. En dat roept de vraag op wat er gaat gebeuren met landbouw, de afstand van mensen tot voedsel, en wat er gebeurt met jongeren die dit beroep zouden willen uitoefenen. Over al deze onderwerpen zegt deze serie iets. We worden aan het denken gezet over de hedendaagse connotatie van boeren en hoe zij worden neergezet.’
Farren van Wyk’s dubbele nationaliteit – Zuid-Afrikaans en Nederlands – is de crux van haar werk. De historische en ingewikkelde relatie tussen haar twee thuislanden roept vragen op over identiteit en burgerschap. Met haar camera onderzoekt ze onderwerpen zoals kolonialisme, slavenhandel en apartheid.
Mixedness is my Mythology
De architect van apartheid in Zuid-Afrika was de Nederlandse Henrick Verwoerd die werd geïnspireerd door Hitlers rassenscheiding. Van Wyk is geboren in het laatste jaar waarin apartheid een officiële politieke stroming was. In die tijd werd haar familie, zonder enige inspraak, gedefinieerd als kleurlingen. Haar Zuid-Afrikaanse (over)grootouders moesten gedwongen verhuizen vanwege het segregatieproces, terwijl Farren opgroeide op een boerderij met zeven hectare grond in Nederland.
Hoe beïnvloedt deze erfenis de identiteit van de familie? Wat doe je als fotografie een antropologisch hulpmiddel is om racistische gedachtegangen te ondersteunen jegens mensen van kleur?
In het project Mixedness is my Mythology worden van Wyk's broertjes Alexander, Marck-Anthony en Benjamin door Farren gefotografeerd, maar zij fotograferen haar ook. Thuis hebben zij alle ruimte om samen hun identiteit tastbaar te maken in hun persoonlijkheid en dit te uiten in portretten. Thuis is plek waar de roots van hun Zuid-Afrikaanse moeder samenkomen met die van hun Nederlandse vader. Thuis zijn is de vrijheid hebben om op een speelse en kritische manier bewustwording te visualiseren over de trans-Atlantische slavenhandel route die Nederland verbindt met Zuid-Afrika en Amerika. Thuis is de plek waar wij onze iconografie creëren in het besef dat de bestaande culturele iconografie ons als mensen van kleur niet vertegenwoordigt. Thuis is de kleinschalige community waar wij bezig zijn met ons haar, dat een verlengstuk is van onze identiteit. Thuis is de plek waar een erfenis van verdeeldheid wordt getransformeerd tot een hedendaagse erkenning en samensmelting van mixedness.
Jury: ‘Bij deze serie werden we direct verrast. De fotograaf heeft een totaal vrije geest. Hij is als een kind dat speelt met fotografie, ook in de studio. Het is een van de spannendste inzendingen dit jaar. Als je kijkt naar lef hebben en inzenden wat op het randje zit, dan is dit er een. Het is geen herhaling van ander eigen werk maar je herkent wel de signatuur. Binnen zijn spel en fantasiewereld creëert hij een nieuw idee. Het is een onuitputtelijke creatieve geest.’
Jaap Stephenson, Luke Scheeren, Shitty Skywalker, het maakt niet uit. Ze houden van elkaars gezelschap sinds ze elkaar 20 jaar geleden hebben ontmoet. Ze kletsen, vieren feest, drinken, ruiken en werken soms samen. Ze besloten een surrealistisch spel te spelen dat je misschien kent.
Exquisite Corpse is een spel waarin elke persoon om de beurt tekent of schrijft op een vel papier voordat ze het omvouwen om hun bijdrage af te dekken. Het wordt vervolgens overhandigd aan de volgende persoon om hun toevoeging te voltooien. Het werd populair in de jaren '20 van de vorige eeuw, waar het werd gebruikt door kunstenaars uit de surrealistische beweging om gezamenlijke composities te maken.
Geïnspireerd door deze methode, begonnen Jaap Scheeren & Luke Stephenson hun eigen fotografisch surrealistisch spel met hun eigen lichaamsdelen (lichaam, benen, hoofd en voeten), terwijl ze obscure titels bedachten voor de personages die ontstonden. Hoewel het paar oorspronkelijk van plan was om in het echt aan dit project samen te werken, had Covid-19 andere ideeën. Met beide fotografen in verschillende steden (Amsterdam en Londen) werd het project een natuurlijke correspondentie tussen het paar als gevolg van de wereldwijde pandemie.
In de loop van twee jaar werden Luke en Jaap surrealistische penvrienden, stuurden ze lichaamsdelen heen en weer en construeerden ze rare en prachtige creaties.
jaapscheeren.com
lukestephenson.com
Jury: ‘Als je over 100 jaar wil weten hoe Nederland eruitzag, dan is dit een prachtige serie. Het is een mix van architectuurfotografie en antropologie. De huiskamerfoto’s zijn allemaal mooie licht momenten en compositorisch zit het strak in elkaar. De kleuren kloppen. Eigenlijk heeft elk beeld zijn eigen kleur gekozen. Het zijn haast een soort kijkdozen: je kunt er heel lang naar kijken en dan ontdek je steeds wat nieuws. Het is dienstbare fotografie die wat vertelt over normale mensen en voldoet aan de behoefte om bij je buren naar binnen te mogen kijken.’
Mijn Noord
Jaap: 'In de vaart van de vooruitgang lijkt de tijd nog stil te staan in Tuindorp Nieuwendam; een volkswijk in Amsterdam-Noord. Het is een karakteristiek stukje hoofdstad, gekenmerkt door een eigen versie van de Amsterdamse School. Bewoond door ‘de Noorderlingen’, op wie van oudsher werd neergekeken vanaf de andere kant van het IJ. Noord stond voor smerige industrie en sociale woningbouw. Een armoedig stukje Amsterdam, het leefgebied van de arbeidersklasse. Hoe anders is dat nu. Meer dan welk Amsterdams stadsdeel is Noord in trek. Huizen worden in no time verkocht, nieuwe infrastructuur aangelegd en complete wijken in rap tempo bijgebouwd. Dit komt de leefbaarheid niet altijd ten goede. De nieuwe bewoners leven volgens een deel van de oude bewoners in hun eigen bubbel. Ze lijken altijd haast te hebben. Kijken niet naar hun buren om.'
'Grootschalige nieuwbouw is Tuindorp Nieuwendam vooralsnog bespaard gebleven, maar ook hier schuurt het tussen de oude en nieuwe generatie noorderlingen. Met name de verkoop van sociale woningbouw heeft de samenstelling van de buurt drastisch veranderd. Hoe ervaren oude én nieuwe bewoners deze maatschappelijke aardverschuiving?'
'Als nieuwe bewoner van Tuindorp Nieuwendam voelde ik mezelf al snel verbonden met deze wijk. Soms word ik zelf als ‘die yup’ gezien, onderdeel van ‘het probleem’ van de gedaanteverwisseling die ook in deze buurt onmiskenbaar gaande is. Maar ik merk vooral dat buurtgenoten mijn luisterend oor en open houding waarderen. Als fotograaf en kersverse Nieuwendammer wil ik het verhaal vertellen van mijn wijk. Met een onbevangen en onderzoekende blik het tijdsbeeld vangen. Met oog voor wat ooit was, nu gaande is en voor wat nog komen gaat. Interessant voor nieuwe en oude bewoners, de beleidsbepalers, maar ook voor alle andere Amsterdammers die hun stad in hoog tempo voorgoed zien veranderen.'
Jury: ‘Dit werk is op een mooie manier pijnlijk. Het is heel menselijk met een haast zachte sfeer. Het is een verhalende serie waarin je veel te weten komt over de man. Vaak lopen we langs mensen zoals hij. Jakob heeft de tijd genomen om een gesprek aan te gaan en een kijkje te nemen in Rubens leven waardoor je als buitenstaander kunt zien wat er achter iemands gezicht, achter de eerste indruk, speelt. Ondanks de lelijkheid van de situatie zijn de beelden esthetisch mooi. De foto met de hand en de formule zijn een plottwist, een blik in zijn persoonlijkheid. De serie kreeg een andere kleur na die foto en laat zowel de gekte als de persoon zien. Het laat je nadenken over wat er achter het verhaal zit. Misschien dat deze serie anderen inspireert om eens stil te staan in plaats van altijd door te lopen. We denken dat als Jakob hier meer tijd in stopt, de serie een verdere verbreding krijgt die het internationale allure kan geven.’
De hele dag is hij op straat drugs aan het hosselen. Behalve als hij bezig is met elektriciteit. Ruben tekent een elektrisch schema voor een raceauto of voor een nieuwe versterker. Met de diagnose schizofrenie is Ruben het niet eens, want iedereen hoort toch stemmen in zijn hoofd? Soms gaat Ruben zo op in de ideeën die hij overal uitwerkt, dat hij vergeet te hosselen voor drugs.
Jury: ‘We zijn gewend aan het heroïsche beeld van het platteland en The West. Maar dit is kwetsbaar, met een zachtheid. De verbinding tussen landschap en portret is goed gedaan en het klopt qua kleur. De eerste foto is zowel het beginpunt als een samenvatting van wat de hele serie betekent. Je ziet het kleine kind in de context van het platteland die een koekje eet. Dat beeld raakte diep.’
Jurre: 'Deze selectie geeft voor mij perfect weer hoe ik afgelopen jaar heb beleefd als fotograaf. De beelden geven een warm, romantisch beeld van de plekken die ik bezocht. Ze zijn sferisch en persoonlijk. Voor verschillende fotografieprojecten was ik afgelopen zomer in Schotland en de Verenigde Staten. Beide reizen maakte ik met een ander doel, maar terugkijkend op de foto's komen voor mij telkens dezelfde thema’s terug: in korte tijd heb ik geprobeerd de lokale gemeenschapen in beeld te brengen.'
Jury: ‘De eerste foto grijpt je. We verwachtten een documentaireserie maar het is modefotografie. De combinatie, dat het door elkaar loopt en schuurt, werkt. Voor een high fashion merk moet het vaak crisp en scherp, maar hij heeft dit concept toch weten te verkopen en dat is heel knap. Dit botst met de arrogantie die je verwacht bij high fashion. Het is menselijk met goede poses zonder dat het onnatuurlijk is. Het voelt alsof het echt was, deze serie is niet geforceerd. Het is ambacht.’
Nick: 'Metal Magazine commissioned me for a DIOR FW22 editorial for their VALUE issue.
Time doesn’t discriminate. It doesn’t matter where you are born or how wealthy you are, time will run out for everyone. This makes time the most valuable resource of all.'
'In this story, we explored the different stages of life. From a newborn wearing Dior underwear, teenager that’s slightly too small for the presented sample sizes, the cool young adults, fresh parents, mid-life crisis, grandparents – all the way from 1 month to 90 years old. In this ten-page editorial, the viewer is experiencing a lifetime through different characters. What happens next, we have yet to find out.'
Jury: ‘Deze grafische fotografie is anti-fotografie. Architectuur wordt vaak bevestigd door de fotografie, maar hier ligt meer kritiek in en dat is verfrissend. Het gesprek tussen de twee beelden, per tweeluik, is goed gevonden. Ieder beeld is op afstand ook even één beeld. Kom je dichterbij dan zie je pas dat het twee beelden zijn. De ruimtes werken als een soort maze met doorkijkjes waarin de gaten de kracht hebben om mensen naar binnen te trekken.’
Peter: 'Mijn beelden zie ik, hoewel geenszins geregisseerd, als verzonnen, bedacht, maar ze geven dat niet gemakkelijk prijs. Ik denk dat als je het erg zou ‘aanzetten’ met photoshopedits bijvoorbeeld, de toeschouwer eerder het niet-documentaire karakter zou herkennen. Mijn doel is om betekenis te geven aan het betekenisloze door het met mijn fotografische blik aan te raken en met zo bescheiden mogelijke middelen te werken. Tonaliteit, kleur en vormgeving zijn vaak eerder grijs dan kleurrijk. Het spanningsveld dat ontstaat tussen documentair en ‘gemaakt’ of Subjectief, is voor mij heel belangrijk.'
'Mijn werkveld is altijd de stad. Onvermijdelijk vind ik daarin de mens als bouwer en maker van functionele en ongebruikte ruimte. De bewoner die scheidt, grenzen aanbrengt en doorbreekt, ook tussen flora en beton en het verlangen naar groen. In deze heksenketel ben ik op zoek naar een universeel leitmotiv of misschien wel een heilige graal.'
Jury: ‘De mooie zachte sfeer is een duidelijke handtekening. De zachtheid zit niet alleen in kleuren maar ook in de momenten en de aanrakingen. De foto’s zijn voornamelijk in China gemaakt waar de LHBTQ gemeenschap niet vrij kan leven. Het is een gevoelig thema dat op een gevoelige manier is weergegeven. Er zit een enorme eenheid in de serie. De mensen zijn heel ontspannen. Als je weet dat mensen onder druk staan om hun geaardheid niet te tonen, dan is het bijzonder dat ze mensen zo ontspannen op de foto heeft kunnen zetten. We zijn gewend geraakt aan mensen die empowered, haast strijdend op de foto staan. Terwijl Sarah Mei ons de kracht van het pretentieloze dagelijks leven laat zien.’
Solace
Sarah Mei: 'Eind 2019 kreeg ik van Emerson & Wajdowicz Studios in New York de opdracht een fotoproject te maken over de Chinese LGBTQ – gemeenschap, als onderdeel van de boekenserie
“Diverse Humanity”. Ik reisde naar Xiamen om daar jongvolwassenen van de queer gemeenschap te fotograferen. Behalve de foto’s die ik van deze mensen en van hun persoonlijke omgeving maakte, heb ik hen ook geïnterviewd over hun leven, liefde en angsten. Door de pandemie die kort na mijn reis uitbrak, had ik geen mogelijkheid terug te keren naar Xiamen. Om deze reden heb ik het project uiteindelijk voortgezet in Nederland, Frankrijk en Duitsland en rondde ik het project af in 2022. In totaal portretteerde ik 31 mensen. Het boek werd in December 2022 door The New Press in New York gepubliceerd.'
Jury: ‘De manier waarop hij verbinding maakt met gemeenschappen is interessant. Je ziet het dagelijks leven van mensen. Een favoriet beeld is het beeld waar mannen met elkaar kletsen en elkaars haar doen. Hij komt dicht bij de mensen die hij vastlegt en legt zich toe op dit project voor de lange termijn. Dat mensen zo lang betrokken zijn, is iets wat we nu niet vaak zien. Met de blik van een insider besteedt hij veel tijd met iedere groep en dat is interessant. Je ziet iemand die graag onderdeel is van de groep en zoekt naar een vorm waarin dat lukt. Dat hij zo dichtbij komt, waarderen we.’
Stacii: 'Rauwe eerlijkheid, radicalisme en onbekende gebieden vormen de basis van mijn doorlopende levenswerk genaamd Societies. In de kern is zonder vooroordelen en oordeel de essentie van het zien, horen en accepteren van een mens. In Societies worden de levens van minderheden, onderdrukten en mensen met een onorthodoxe levensstijl van over de hele wereld gedocumenteerd. Het doel is om een verschuiving te creëren in het individuele en collectieve bewustzijn door onze perceptie uit te dagen en de stemmen van ongehoorden te verheffen.'
'De eerste ‘Gang photographer’ van Nederland worden was mijn doel totdat ik opnieuw geconfronteerd werd met stereotype labels en ging reizen. Dit ontwikkelde het verlangen om de perceptie van mensen uit te dagen en stereotypen te doorbreken, maar ook de relatie tussen het karakter van een persoon en zijn omgeving te bestuderen en een platform te bieden voor een open en eerlijke dialoog. Zo ontstond een breder motief en mijn levenswerk Societies.'
'Societies zijn werelden binnen de wereld van het hedendaagse, in het nu. Mijn levenswerk is mijn opvoeding geworden en ook mijn eerste taal waarin ik praat. Zo heeft elke persoon, groep of omgeving ervoor gezorgd dat er een momentum van bewustzijn ontstond over normen en waarden. In mijn fotografie smelten veel uiteenlopende onbekende werelden samen tot één wereld, waarin elk mens als mens gezien wordt.'
Jury: ‘Dit is een serie waarbij ieder beeld op zichzelf kan staan maar ze werken ook naast elkaar omdat ze hetzelfde gevoel hebben. Je ziet in eerste instantie niet dat de beelden in een trailerpark gemaakt zijn. Hier probeert de fotograaf de mensen in iedere foto op te tillen. Die humanistische benadering waarderen we. Je hoeft de treurige omstandigheden er niet in te wrijven, sterker nog, op deze manier geeft Tony een genuanceerder beeld.’
What does it mean to be home? I met Lyric, a 9-year-old girl living in a school bus in a trailer park in Arizona. And I met Marion, who sleeps in her car at a day shelter for marginalized genders in Portland. We talked about the realities and complexities of growing up on the road and how social and economic forces shape our ideas of home and community.
Through my photography, both personal and commissioned, I explore the rewards and challenges of a nomadic life and living outside of conventional structures
Jury: ‘De beelden zijn een soort koortsdromen. Het clasht op alle manieren wat maakt dat je steeds kijkt naar een onlogisch beeld. De anti-esthetiek die toch ook weer esthetiek heeft, speelt met je verwachting.’
Het Rotterdamse kunstenaarsduo Van Santen & Bolleurs maakt surrealistische beelden met alledaagse voorwerpen. Kleurrijke conceptuele stillevens voor internationale merken, kranten en tijdschriften. Iconische voorwerpen in verrassende decors tarten de natuurwetten en de verbeelding van de toeschouwer.
Jury: ‘Dit werk geeft een tijdbeeld van de jeugd maar eigenlijk ook weer niet. Het is een groep en doelgroep die niche is. Een groep die steeds groter wordt maar tegelijkertijd niet zichtbaar is. Het voelt als buitenbeentjes die binnenlopen. Dan over de techniek: als we kijken naar fotografie in het algemeen wordt het steeds makkelijker om iets te maken dat er op het eerste oog er goed uitziet. Maar als we dit zien, dan zien we iemand die compositie en licht, precies goed wil hebben. We zien iemand die fotografie benadert als ambacht en het serieus neemt. Het is heel geconcentreerd werk waar veel tijd en passie in is geïnvesteerd.’
Dear Future
Deze beelden zijn onderdeel van mijn serie en fotoboek Dear Future. Begin 2022 sprak ik af met Uzi. Ik leerde haar kennen tijdens oneindige lockdown-wandelingen door Rotterdam. Uzi en haar vrienden zijn onderdeel van generatie Z. Wat deze generatie zo bijzonder maakt, is dat er een ongekende vrijheid tot zelf is. Dat leidt tot een kleurrijke, fluïde en creatieve groep jongeren. Iedereen mag zijn wie en hoe hij wil zijn. Ieder uniek en toch samen. Iets wat ik onwijs bewonder en vroeger tijdens de bloei van mijn ontplooiing graag had willen ervaren.
De titel Dear Future refereert aan de toekomst van deze jongeren, het feit dat ze de toekomst zullen vormen, maar ook aan mijn jongere zelf die vroeger mede in haar dagboek op zoek was naar acceptatie. Dear Future is voor alle jongeren van nu, maar ook voor iedereen die nooit het idee heeft gehad volledig zichzelf te mogen of kunnen zijn.
Jury: 'Deze fotograaf laat op een mooie manier biculturaliteit zien. Hij heeft relaties tussen jongens en jonge mannen, op een eerlijke en sympathieke manier vast weten te leggen. We willen deze fotograaf uitnodigen om in deze culturen nog dichterbij te komen om zo nog meer één beeld te kunnen vinden. Om meer tijd te nemen om eenheid te kunnen realiseren.'
You Huddle To Keep Warm
Elizar: 'In de afgelopen jaren heb ik adolescente jongens en mannen geportretteerd met een geschiedenis van ‘ontplaatsing’ terwijl zij ruimte terugclaimen. Ik was omringd met deze jongens en mannen in Molukse wijken, de voormalige Nederlandse Antillen, de cités van Marseille en de periferieën van andere West-Europese steden. Deze jongens en mannen fungeerden als spiegels. Ik herkende mij in hun geschiedenissen, hun agressie, hun plezier, hun wonden, hun kwetsbaarheid en hun maskers. ‘You Huddle To Keep Warm’ is een eerbetoon aan alle jongens en mannen die mij en mijn camera toelieten in hun space.'
Jury: ‘De fotograaf durft een diverse series foto’s te laten zien. De foto van het meisje met haar ogen dicht, is misschien wel de beste foto van het jaar. Wat er in de studio ontwikkeld is, de mimiek, en de blik in de auto zijn heel sterk. Daar is lang op gestudeerd. Je ziet hier dat de kennis die je opdoet in de studio van pas komt als je de straat op gaat om te fotograferen.’
Herenstraat
Mariëtte: 'Deze inzending is een selectie van losse beelden uit het boek ‘Herenstraat’. De foto’s van deze documentaireserie zijn gemaakt in en nabij de Herenstraat in Gouda, in de periode 2020-2022. De Herenstraat ligt in een volkswijk. Negatieve berichtgeving over de straat zorgt er onder andere voor dat veel mensen de straat mijden. Voor mij was dat juist een reden om erheen te gaan. De portretten zijn gemaakt in een mobiele studio, een schaftkeet die ik voor negen maanden in de straat heb geparkeerd.'
Jury: ‘Biodiversiteit is een belangrijk onderwerp dat de aandacht verdient. Dit zijn technische en intrigerende beelden. Én dit speelt zich af in Nederland in de achtertuin. Daar begint de interesse. De selectie heeft genoeg variatie. Het zijn in principe twee series die in hetzelfde onderwerp passen. Dat laat zien dat de fotograaf in de breedte meerdere onderwerpen kan benaderen zonder dat het voor de hand liggend wordt. Als er iets moeilijk is, dan is het om je eigen visuele gebied te claimen, maar dat is hier wel gebeurd. Het resultaat is romantisch, klassiek beeld.’
Tineke: 'In de grond onder onze voeten leeft een complexe gemeenschap van micro-organismen. Deze oeroude levensvormen staan aan de oorsprong van ons leven. Hoewel er nog heel veel onbekend is over dit uitermate diverse ecosysteem, is het wel duidelijk dat we ervan afhankelijk zijn en er veel van kunnen leren, zeker ook voor onze voedselvoorziening en een gezonde biodiverse bovengrondse wereld. Zo zorgen bepaalde schimmeldraden (het mycelium van Mycorrhiza) bijvoorbeeld voor communicatie tussen bomen en voor watertransport en voeding.'
'Ik wil je meenemen naar die ondergrondse wereld, door haar uit het donker naar boven te halen. De micro-organismen die samenleven met plantenwortels zijn met het blote oog niet zichtbaar. Daarom heb ik, met hulp van Mycoloog Dr. Jos Houbraken (Westerdijk Instituut, Utrecht), de bacteriën en schimmels vanaf verschillende planten- en bomenwortels uit mijn Amsterdamse tuintje gekweekt. Iedere morgen liet ik mij weer verrassen door de bijzondere vormen die op de petrischaaltjes aan het groeien waren. Op de beelden 1-4 heb ik foto's van planten en bomen samengevoegd met de foto’s van hun bijbehorende gekweekte ecosysteem van microben.' Foto 1-7
'Wanneer planten sterven, worden ze verteerd door bodembacteriën. In waterrijke grond is er een gebrek aan zuurstof en dan produceren ze het broeikasgas methaan (aardgas). Dit methaan is in de winter soms te zien onder het ijs. Tijdens het schaatsen probeer ik al meer dan 30 jaar de mooiste bellen te vinden. Afgelopen winter waren dat ineens heel spectaculaire vormen, nog nooit eerder gezien! Dus heb ik urenlang met pijnlijk koude vingers met mijn camera op het ijs gelegen. Mijn schaatsmaatje had niets meer aan me. Maar dit kon niet wachten, na een paar dagen zou het weer voorgoed verdwenen zijn.' Foto 8-12
2022
Anne Claire de Breij maakt bijna real life fotocollages, trendsetting fotografie, aldus de jury. Haar kleurgebruik is fantastisch, de compositie altijd fun en aan humor ontbreekt het nooit. Ze begeeft zich op de grens van realiteit en fictie en de beelden dragen een twist of vervreemding met zich mee. De gelaagdheid maakt de fotografie blijvend interessant.
Peter Pflügler maakte de serie 'Now is not the right time' over trauma dat als een liefdevolle omhelzing door zijn ouders aan hem werd overhandigd. Zijn project was een sporenonderzoek naar de dag waarop zijn vader een zelfmoordpoging deed. Peter was destijds twee jaar. De dag werd een goed bewaard familiegeheim dat hij tijdens dit project ontrafelde door het verhaal in zichzelf te zoeken. Na de zoektocht, kwam de duiding. “Dit is niet langer een verhaal over een zelfmoordpoging. Dit gaat over de onmogelijkheid van geheimen, over wat we delen als we ons verstoppen. Dit gaat over pijn toegebracht uit liefde, over de complexiteit van stilte en het onverklaarbare verdriet van een jongen.”
"Deze beelden zijn spontaan gemaakt tijdens de dagelijkse wandelingen van Eelco Wortman. “Het zijn unieke composities die we nog niet eerder op deze manier gezien hebben,” aldus de jury. Ze geven op een abstracte manier weer wat er speelde in 2021 en smelten samen tot een compleet verhaal. Naar eigen zeggen is deze serie een goede weerspiegeling van zijn stijl. “Candid, eerlijk en puur, met een fascinatie voor mens zijn. Ik zag dat verbinding iets is waar we nu misschien meer behoefte aan hebben dan ooit.”
Jury: “Alsof je kijkt naar flarden van een dromerige herinnering.” Zo omschrijft de jury de sferische fotografie van Boris Lutters. Om kunst en mode te versmelten, speelt Boris met licht om zo een aura van mysterie rond zijn onderwerpen te creëren. Hoewel het modefotografie is, geeft de serie een documentair gevoel. Dat is de kracht van deze fotograaf, hij heeft een duidelijke, uitgesproken esthetiek waarmee hij zijn portretten vastlegt en intrigerende redactionele beelden creëert."
“Ik liep door de buurt, waar alle hysterische drukte door de pandemie was uitgewist, en zag voor het eerst hoe eigenaardig mijn directe omgeving eigenlijk was. Waarom moest ik naar New York of naar Tokyo om bijzondere foto’s te maken, terwijl zich voor mijn neus een buitengewoon schouwspel plaatsvond?” Eva Roefs tekende een liefdesverklaring op in de vorm van portretten die ze maakte op De Wallen. Hiermee creëerde ze een overzichtelijk geheel van een normaliter onoverzichtelijk plek.
“Sinds 2017 fotografeer ik onder de titel 'Stillevens met Gevogelte' elk voorjaar tijdens de broedtijd tuinvogels in mijn achtertuin door middel van zelfgebouwde ‘table-top’ opstellingen. De vogels worden gelokt met meelwormen.” Hans Asch had naar eigen zeggen ‘maakbare intenties’ en wilde traditionele stillevens nabootsen, maar gaf zich over aan het spel. Zo ontstond er een serie van stillevens waar ruimte is voor toeval.
Voor Imke Panhuijzen ging 2021 over zichzelf thuis voelen in haar eigen huis. Door covid19 bracht iedereen noodgedwongen veel meer tijd door binnenshuis en Imke wilde spelen met deze huiselijkheid. Ze ervoer een soort haat-liefdeverhouding met het binnen zijn en beweegt in haar beelden tussen knusse oubolligheid tot gezien willen worden.
Jaap Scheeren maakte een narratief fotografisch verhaal over iemand die contact wil maken met de natuur. In de duinen gaat de hoofdpersoon daarnaar op zoek, wordt verliefd op het landschap en de flora en fauna. Ze komt erachter dat de mens niet echt meer natuur is. Flipping The Bird is een film van Jaap Scheeren en Rik van den Bos. De film is volledig opgebouwd uit foto’s en gaat over de vraag wat de rol of plek is van de mens ín de natuur. “De wonderlijke natuur zie je door de ogen van een kind, je vindt schoonheid in het alledaagse,” aldus de jury.
Jouk Oosterhof legt mensen vast in hun kracht terwijl ze tegelijkertijd als een soort object worden weggezet. Het resultaat zijn tijdloze, aangrijpende, mooie, zorgvuldige portretten. Het is haast alsof je naar sculpturen kijkt. Zelfs de hond wordt een rockster, aldus de jury.
“Ik leg mensen altijd minutieus uit wat we gaan doen en ik neem mijn onderwerpen geregeld mee naar huizen die ik vind op Funda voor een onlogische setting. Het liefst combineer ik de setting met een niet voor de hand liggende pose.”
De serie van Martijn van de Griendt is een prachtige weerspiegeling van de jongerencultuur. Het is ontwapenend hoe dichtbij de fotograaf mag komen. Je mag deze mensen in de ogen kijken. Je zit bij hen op de boot. Je bent bij hen op de slaapkamer. Iedereen is behoorlijk bloot maar niemand heeft het gevoel van naaktheid, zegt de jury over het werk van Martijn.
“Als autonoom opererende maker staat deze serie voor iets groters, voor mijn handtekening en de kwetsbaarheid die ook vrijwel altijd over mezelf gaat."
Wachten. Dat doen vluchtelingen zonder dat zij duidelijkheid krijgen over hoe lang het wachten zal duren. Mona van den Berg ging met hen in gesprek over hoe zij zich voelen en ving uitzichtloosheid als vanzelf. Niets is in scène gezet. Alles is gefotografeerd binnen de muren van de kleine kamers of op het azc-terrein.
“Ik voelde de noodzaak om deze serie te maken om gezichten te geven aan abstracte cijfers over vluchtelingen. Om in beeld te brengen wat wachten en het jarenlang in onzekerheid verkeren met een mens doet. Want mensen in azc’s worden veelal zo ver mogelijk weggestopt van de bewoonde wereld.”
In Kwabena Appiah-Nti’s serie Sika Kokoo legt hij zijn ontdekkingsreis vast van het land waar zijn vader vandaan komt. Sika Kokoo betekent rood geld in de Ghanese Twi-taal, maar het is vertaald als goud in het Engels. Goud en gouden voorwerpen hebben een diepe symboliek in de Akan-cultuur, waar mijn vader vandaan komt. Goud wordt beschouwd als een aardse tegenhanger van de zon en de fysieke manifestatie van de levenskracht, Kra (de ziel).
De beeldritmiek en dansende serie sprak de jury direct aan. “De serie danst naar voor en naar achter, van groot naar klein, en van licht naar donker. Ieder beeld staat op zichzelf en ieder beeld vertelt een verhaal. Het is een ijzersterke serie.”
Phyllis Wong en Pim Top zijn kritisch op consumptie. In twee series nemen zij de gevolgen van de zuivelindustrie en Brexit onder de loep. Het geopolitieke podium versus de gevolgen voor de consument. Ze werken met een vernieuwende collegatechniek, spelen met grafische ingrepen en verrast door setting.
In de serie "recycling" werk ik met materiaal dat bij het grof vuil is belandt. Door vormgeving, het gebruik van het juiste camerastandpunt en licht kun je de dingen in je fantasie transformeren naar een tempel in Egypte, een brutalistisch gebouw uit de jaren zestig of een stad in Libanon.
De jury over de serie: “Raymond heeft op een heel andere manier naar een doorgaans product gekeken. Hij heeft in afval prachtige architectuur weten te zien. Het is een technische tour de force."
Jury: "Intimate Ceremony is een serie die korte ontmoetingen van schoonheid en toeval viert in een beperkt bestaan. De jury is onder de indruk van Remy’s geheel eigen handschrift dat leunt op haar gebruik van licht en de gedurfde afwisseling van kleur en zwart-wit, en dichtbij en ver weg. “Remy laat de kunst van het kaderen en de kunst van het weglaten zien.”
Ooit stond marinestad Den Helder bekend om misschien wel het meest actieve vrijwilligers- en verenigingsleven van Europa. Veel mensen die voor de marine gewerkt hadden mochten al jong met pensioen en vulden hun dagen met sport en hobby's, én het verenigingsleven. Maar dat is veranderd. De ontslagleeftijd is verhoogd bij defensie en mensen kiezen andere manieren om hun pensioen in te vullen. In deze serie kijken bestuursleden weemoedig toe hoe vereniging na vereniging zichzelf opheft.
De jury over de serie van Rob: “Door deze mensen in de ruimte te plaatsen waar ze horen, ontstaat een mooie symbiose tussen portret en omgeving waarin de omgeving eigenlijk meer vertelt over het personage dan het personage zelf. Hierdoor ontstaat er een narratief in beeld en tegelijkertijd een esthetische absurditeit.”
De verstilling raakt in de serie van Susanne Middelberg. De ingrediënten voor een serie over eerlijkheid, complexiteit en tegenstelling waren de fotografe, de mensen die ze vastlegt en daglicht. Niks meer en niks minder. Hierover zegt de jury, “De afwezigheid van de fotograaf levert een prachtig poëtisch beeld op.”
Jury: "Tony Dočekal speelt graag met interpretatie en de grotere vraagstukken van deze tijd. De mensen in haar foto’s vertellen samen een verhaal van kracht en kwetsbaarheid aan de rand van de maatschappij. Haar analoge proces heeft in sociale situaties vaak een ontwapenend effect. Dat helpt om wederzijds vertrouwen te creëren en ruimte te laten voor het onverwachte.
De situaties die Tony vastlegt, fluctueren tussen stil en intiem, en confronterend en ongemakkelijk. “Het is een serie met heel veel humor waarbij je als toeschouwer om de tuin wordt geleid”, aldus de jury."
Enkele weken nadat Jaimes vader zijn laatste adem uitblies, gaat de wereld op slot. Wat volgt is de serie Bloedmaan die mysterieus, filmisch en krachtig is. Zijn gevoel van rouw wordt abrupt verdrongen door massale onzekerheid terwijl angst, verwarring en argwaan hoogtij vieren onder een bevolking die hoofdzakelijk tussen vier muren leeft. Omdat wandelen nog wel mag, besluit Jaime zijn schizofrene wereld, tussen rouw en lockdowns, in beeld te vatten.
In twee weken ontmoet Roos haar lief en sterft haar vader. Drieënhalf jaar later stelt ze zichzelf en Tijn opnieuw aan hem voor in de fotoserie Broos. Deze serie over transitie krijgt vorm in vier verhalen. Ze stelt zichzelf de vraag: wie is mijn moeder zonder mijn vader en wie ben ik zonder hen?
De drieënhalf jaar na haar vaders overlijden veranderde hen. Het concept ‘ouders’ transformeerde van Theo en Ria naar mama. Roos haar lief van Caro naar Tijn. Van meisje naar zichzelf, door een prik testosteron elke twee weken. En zij zelf van Rosanne Barbara Maria naar Roos. Van dochter naar… Naar wat?
2021
Marwan: "In onze samenleving heerst een hardnekkig stigma over vaders met een migratieachtergrond: ‘ze zijn vaak afwezig bij de opvoeding van hun kinderen’. Hoewel dit beeld behoorlijk zwart-wit is, merk ik dat dit in grote lijnen wel degelijk het beeld is dat veel mensen hebben bij het stereotype van de ‘gekleurde vader.’ Met het project ‘The life of fathers’ wil ik een tegengeluid bieden door deze vaders een stem te geven. Hoe vullen zij hun vaderrol in? Waar worstelen ze mee? En welke voorbeelden hebben ze om zich aan te spiegelen? Door de vaders intensief te volgen en hun alledaagse beslommeringen met én zonder kinderen vast te leggen, geef ik een intiem inkijkje in hun levens."
Bebe: "Hoe is het om te leven in een staat gebouwd op stilte? Dit is een fotografisch werk gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het project reflecteert op de transitie periode in Spanje die volgde nadat dictator Francisco Franco in 1975 overleed. Spanje moest een keuze maken over hoe ze van een dictatuur naar een democratie zouden overgaan. Destijds leek het beste om over alles te zwijgen om zo met een schone lei te kunnen beginnen.
Het pact van vergeten (Pacto del Olvido) werd gecreëerd in 1977 om mensen te laten vergeten wat er in het verleden was gebeurd. Niemand werd verantwoordelijk gehouden voor gepleegde misdaden, feiten werden aangepast en nieuwe waarheden werden gepresenteerd. Mensen vulden hun geheugen langzaam met nieuwe informatie. Zo ontstond een nieuwe historische waarheid. Het project kijkt op een grotere schaal naar hoe een samenleving kan omgaan met wreedheid uit het verleden en onderzoekt hoe ‘vergeten’ als een politiek middel kan worden ingezet. In tijden van crisis, welk gezicht vertrouwen we?"
Michelle: "Er tin tin, sigri tin tin… Er was eens, lang geleden... Er werden verhalen verteld die iedereen kon horen, maar niet iedereen kon ze begrijpen. Talloze verhalen vertellen over de mythische spin Anansi die te maken kreeg met een tijger die zijn leven zuur probeerde te maken. Hoewel de spin fysiek zwakker was, was hij vaak in staat om de tijger te verslaan met zijn slimheid en sluwheid. Is dit echt maar een mythe? Deze verhalen, doorgegeven van Afrika naar Suriname, en van generatie op generatie, stelden de tot slaaf gemaakte in staat hun gedachten te delen zonder dat de plantagehouders wisten wat er werkelijk werd bedoeld. Op dezelfde manier waren de Angisa’s die door vrouwen werden gedragen niet alleen mooie hoofddoeken: hun ingewikkelde plooien bevatten verborgen verhalen en wijsheden die alleen konden worden gelezen door degenen die dat hadden geleerd.
Door middel van herinneringen en verbeelding visualiseert ’The untangled tales’ de verhalen van de Anansi-vertellers en de Angisa-folders, en de manieren waarop deze tradities ons in staat stellen een glimp op te vangen van de jaren van slavernij."
Dim: "Drag Queen Memory Game. De inzending laat 7 paartjes zien uit een serie van 30. Dim heeft de foto’s gemaakt naar het idee van Maaike Strengholt. Dim heeft dit project ingestuurd, omdat het een bijzonder opgewekt en positief perspectief biedt op de tijd waarin wij nu leven."
Het Drag Queen Memory spel is vanaf mei 2021 te koop als fysiek spel via Bis Publishers. Bij het spel komt een handout met daarin quotes / inkijkje in de levens van de queens.
Desiré: "Mijn inzending bevat een combinatie van onderwerpen die de tijd en mijn werk daarin samenvatten: de Black Lives Matter-demonstraties, portretten van OV-medewerkers die met agressie te maken kregen wegens de mondkapjesplicht, een moeder van een drillrapper met een foto van haar doodgeschoten zoon in haar handen, de hacker die nog net het Twitter-account van Trump hackte voordat hij het Witte Huis verliet, een bordje over cameratoezicht in een stad die alle privacywetten overtreedt zoals Amnesty aankaartte in een alarmerend rapport en iemand die zich inzet tegen anti-Aziatisch racisme dat dit jaar eindelijk onder de aandacht kwam. Maar mijn inzending bevat ook portretten die simpelweg geschoten zijn in het 'Nieuwe Normaal' en daarom niet eens expres of heel opzichtig de tijdsgeest uitademen."
Joram: "Sound Of Silence. Van populaire hotspots in hartje centrum tot donkere kelders aan de rand van Amsterdam, ze danken hun bestaansrecht aan de nachtelijke samenkomst van clubgangers. In tegenstelling tot in de lege cafés en restaurants vinden we hier nauwelijks tafels en stoelen, heel weinig decoratie. De ruimte is normaal hoofdzakelijk gevuld met mensen, gelijkgestemden die dicht tegen elkaar aan genieten van het geluid van de muziek en het ritme van de beat, van samen dansen tot in de vroege ochtend. De Amsterdamse clubs zijn sinds covid-19 misschien wel de meest verlaten plekken van het afgelopen jaar, de sector heeft het zwaar te verduren. Tijdens de eerste lockdown ben ik verschillende clubs op precies dezelfde manier gaan fotograferen, zonder af te wijken van standpunt van camera en licht. Dit leverde het project Sound Of Silence op."
Eliza: "Dit jaar zijn Molukkers 70 jaar in Nederland. Door omstandigheden en door het wegkijken van de Nederlandse regering is hun tijdelijke verblijf permanent geworden. De Nederlandse archieven vertellen nauwelijks het Molukse verhaal. Toch is er binnen de gemeenschap soms een koffer met kostbare foto’s te vinden. Geïnspireerd op de koffer en het leven van tante Wiesje maakte ik in 2020 een tegengeluid met de serie "If I Could Only Imagine". Het is bewust een hermetische serie, met epos en symboliek, waarin de leesbaarheid een kritische noot is op het gebrek aan representatie in de archieven."
"De serie is gemaakt in een bewogen jaar. Tijdens de anti-racisme-demonstratie in Rotterdam werd de actualiteit ervan zichtbaar. Mensen liepen ook mee om onrecht, in nagelaten koloniale gebieden als ‘de Oost”, aan de kaak te stellen. Schending van mensenrechten, het zelfbeschikkingsrecht en massamoorden zijn verdrietig genoeg de realiteit in West Papua en op de Molukken. Deze omstandigheden zijn onlosmakelijk verbonden met de geschiedenis van Nederland. Is Nederland bang om op het matje te worden geroepen als deze verbinding opgemerkt wordt?"
Erik: "Ouwe is een portret van een groep jongeren in park De Oude Haven (a.k.a. Ouwe) in Hilversum, een park zoals je dat overal in Nederland tegenkomt. Als je jong bent in pandemische tijden is dit de plek waar je samenkomt, terwijl de officiële lijn er een is van distantie. Jongeren zijn de vergeten groep van deze coronacrisis. Je wil ontdekken, experimenteren, vriendschap sluiten en verliefd worden maar moet binnen blijven en afstand houden. Het medisch risico voor deze groep is klein en de kritiek op het niet navolgen van de regels groot. Deze serie laat zien hoe de zomer van 2020 was voor een groep jongeren die elke dag in het park samenkomt."
Maartje: "De serie 'Dan neem je toch een hond' gaat over zwanger proberen te worden en herhaalde miskramen. Ik had daar veel over gelezen, maar weinig gezien. Dus besloot ik een fotoproject te maken van mijn eigen vruchtbaarheidstraject. Er is geen oorzaak gevonden, mijn man en ik zijn medisch gezond verklaard. Maar toch lukt het ons al ruim vier jaar niet om een kind te krijgen. Het waarom blijft onduidelijk in de loop der jaren. De serie laat de verstreken jaren zien, het verdriet, de wanhoop. De angst om nooit moeder te worden is groot. Het vastleggen van deze reis voor mezelf, en voor andere vrouwen in deze situatie, is mijn verwerking."
Maxime: "Deze selectie is een reflectie op mijn persoonlijke ontwikkeling van het afgelopen jaar. Als ik terugkijk op deze periode, waarin de wereld om mij heen even stilstond, merk ik dat ik van binnen enorm ben gegroeid. Ik ben dichter tot mezelf gekomen en ben beter gaan begrijpen waarom ik fotografeer. Ik vind het belangrijk om de nadruk te leggen op vrouwen en hun pure schoonheid, wat ik in het hedendaagse beeld soms nog mis. Het pure en persoonlijke in de vrouwen vormen de basis voor de intieme verhalen die ik met mijn werk wil vastleggen."
Renata: "Ik probeer via mijn fotografie iets over het bestaan van verborgen leed en stil verdriet te onthullen. Het leed dat ontstaat door niet over verdriet te kunnen of mogen praten en dat daardoor gevolgen heeft voor het zelfbeeld en de eigenwaarde. Het is moeilijk jezelf te accepteren en een positief zelfbeeld te ontwikkelen als de maatschappij op je neerkijkt vanwege je seksuele geaardheid of genderidentiteit, je huidskleur of omdat je slachtoffer bent van seksueel geweld. Ik hoop met mijn beelden bij de kijker zowel nieuwsgierigheid naar de ander op te wekken als bewustwording van aanwezigheid van stil leed te creëren. Het is een uitnodiging om zonder vooroordelen naar de ander te kijken en te reflecteren op wat de kijker meent te zien."
Marianne: "Deze portretten zijn onderdeel van het project Operation Detachment. Hierin onderzoek ik het unieke en ongecensureerde oorlogsarchief van mijn Amerikaanse opa Bruce Elkus die legerfotograaf was in Japan tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij legde de nasleep van één van de meest bloedige slagen vast, waar ook een van de meeste iconische beelden aller tijden werd gemaakt: Raising of the Flag on Iwo Jima. We kennen de oorlog vooral door dit heldhaftige beeld, maar het archief van mijn opa toont de rauwe werkelijkheid van oorlog in al zijn facetten; een die we tot op de dag van vandaag nauwelijks echt te zien krijgen. In Operation Detachment reconstrueer ik het verhaal van het archief: wat vertelt het ons over deze geschiedenis dat we nog niet wisten? Ik zocht de laatst overgebleven oorlogsveteranen op, om zo een stukje van mijn eigen familiegeschiedenis te weten te komen."
Operation Detachment is een langlopend en multimediaal project dat bestaat uit een driedelige radiodocumentaire (waarvan de eerste twee delen uitgezonden in 2020 bij de VPRO onder de titel Operatie Onthechting), een toekomstige webdocumentaire, krantenartikelen, een expositie en een boek.
Beeld 1: George Vouros (94) tijdens de reunie van de Fifth Marine Division in New Orleans, 2019. Vouros was een schutter voor de marine op de Destroyer USS Izard tijdens de slag om Iwo Jima, 1945. Hij overleed in 2020.
Beeld 2: Ivan Hammond (95) was 19 jaar oud toen hij sargeant werd voor de Fifth Marine Corps, tijdens de slag om Iwo Jima. Hammond: 'Als 45 procent van je eigen commando om het leven komt tijdens een slag, is het niet de bedoeling dat je die wint. Maar dat was wel onze situatie./
Beeld 3: Delbert C. Treichler (96) was voorwaarste waarnemer voor de marine. 'Ik had de baan die niemand wilde. Waarom moet ik deze rol aannemen, vroeg ik me destijds af? Als een soort schietschijf moest ik op de troepen vooruit lopen en ze waarschuwen. De oorlog heeft me compleet veranderd. Toen ik terug kwam, wist ik wel wie ik moest zijn, maar ik was die persoon gewoon niet meer.'
Beeld 4: Ralph C. Simoneau (95) was marinier tijdens de inval op het Japanese eiland. 'Tijdens mijn training is me nooit verteld dat ik Japanners moest doden. Er valt geen enkele glorie te behalen in het doden van een ander. Ik heb nog steeds grote moeite met wat zich daar heeft afgespeeld.'
Beeld 5: George Puterbaugh (94), bemanningslid van de First Class US Navy op de USS Juan tijdens de slag om Iwo Jima.
Beeld 6: Marinier Ralph C. Simoneau (95) in zijn huis in Wisconsin, 2020.
Beeld 7: Sargeant Alban “Al” Nelson (94) vocht voor de Amerikaanse marine op Iwo Jima tijdens de Tweede Wereldoorlog, tijdens de oorlog in Korea and de Vietnam oorlog. Nelson overleed in 2020.
Beeld 8: Marinier Delbert C. Treichler (96) in zijn huis in Wisconsin, met zijn veldflesje uit de oorlog.
Joosje: "In februari 2021 kreeg ik de unieke kans om twee dagen mee te lopen op de corona intensive care van het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven. Natuurlijk maakten de verhalen van en over de patiënten veel indruk op me. Maar de daadkracht en de betrokkenheid van de ic-verpleegkundigen maakten de meeste indruk. Hoewel ik in een relatief rustige periode aanwezig was, werd er geen seconde stilgezeten en liepen de verpleegkundigen de benen onder hun lijf vandaan. En dit was vlak voor de hoos aan opnames als gevolg van de derde golf. Deze twaalf foto's zijn een beperkte selectie van de volledige reportage, maar desondanks geeft deze selectie het verhaal van de patiënten, maar vooral ook van de verpleegkundigen goed weer."
Maarten en Salimah: "De inzending van Maarten en Salimah bestaat uit twee series; Le Constructeur en DYNAMITER. Le Constructeur is geïnspireerd op de avant garde kunst uit de jaren 20-30, de Ballet Russes en de Pools/Russische choreograaf Vaslav Nijinsky (1889-1950). Het brengt de verschillende kunstvormen choreografie, mode schilderkunst en portretfotografie samen in een fotografische serie. De serie is ook een portret van de Franse choreograaf/danser Victor Callens die op de beelden te zien is. DYNAMITER! is een combinatie van een portret van de choreograaf Junadry Leocaria en de verbeelding van 'de strijd/revolutie'. De geportretteerde gebruikt dynamiet voor een revolutie, subversief, iemand die strijd voor een politieke of maatschappelijke zaak. Fotografie, schilderkunst, mode en choreografie komen samen in één fotografische serie."
Olya: "Yellow grass is een doorlopend visueel verhaal dat het leven van jongvolwassenen in Kiev, Oekraïne documenteert. Het project is puur intuïtief, het werk heeft geen samenhangend lineair verhaal en elke foto is als een uniek tastbaar verslag van een moment in de tijd. Het is een voortdurende artistieke documentatie van de sociale en culturele landschappen van Kiev, een die de gelegenheid biedt om getuige te zijn van de echte en gegronde menselijke connecties."
Jouk: "Soms verlies ik me weken in een zoektocht op Funda. Op zoek naar huizen met plekken uit een andere wereld, met structuur en schoonheid of lelijkheid. In mijn werk zijn voor- en achtergrond even belangrijk. Zoals ook vorm en gevoel. Waar we een dag beleven is de basis. En als we die samen beleven wordt het een verhaal. Dat heeft niets te maken met logisch redeneren. Zo begint ook de dag waarop de gebroeders Anker zich door mij laten bewegen. Hun band, hun vorm, hun grappen vertellen me welke kant ik op moet gaan.
Anna-Maja leidde me naar de poster van Queens Gambit de dag voordat ze nationaal schaak kampioen vrouwen werd. De foto’s van Marieke Lucas Rijneveld waren in haar opdracht. Dat brengt andere regels, vrij en minder vrij tegelijk. Soms moet ik dan echt zoeken en komt er pas de foto als ik mezelf weer gevonden heb. Die zoektocht loont altijd."
Nick: "Broke Boys. Thrifters, hustlers, DJ's, designers of creatievelingen? Veel woorden beschrijven Andile (22), Mwandile (21), Sindiso (24), Bobo (23) en Bino (22), maar ze zullen zichzelf altijd Broke Boys noemen. Elk individu werd geboren in verdeelde huizen in het hele land, ze vonden broederschap, veiligheid en onvoorwaardelijke liefde onder elkaar. Samenwonend in Blue Downs, een voorstad van Kaapstad, is elk aspect van hun leven met elkaar verweven. Bij gebrek aan een traditioneel huishouden met ouders van jongs af aan, wordt alles gedeeld. Twee bedden en een bank voor vijf mannen, een gemeenschappelijke laptop, kledingkast en koelkast. Pino is gezegend met kookkunsten, Carl doet de afwas, Andile doet de boodschappen en Sindiso speelt de nieuwste nummers. En zoals in elk huishouden, maken de jongens van tijd tot tijd ruzie. Dit verhaal volgt het leven van de Broke Boys, levens bepaald door strijd, maar meer door saamhorigheid dan wat dan ook."
Jakob: "Aan rand van de A5 in het Westelijke havengebied ligt tussen de windmolens het Landje. Een verzameling mensen die buiten de samenleving wonen in caravans, velen met verslavingsproblemen. Met een grenzeloze creativiteit racet Daan door het leven. Sinds zijn psychose is de nuchtere wereld saai. Met drugs probeert Daan weer in dezelfde staat van psychose te komen. Ondanks zijn ruime inname komt hij daar niet, maar de wereld is nu wel een stuk minder eentonig."
Philippe: "De eerste 10 beelden komen uit mijn boek ‘I, XXX’. Een ode aan Amsterdam, de stad die de wereld raakt met haar liefdevolle, niet-oordelende gemoedstoestand. Bekend als pionier op het gebied van vrijheid, seksualiteit en identiteit. Gevierd om haar liberale moraal en opvattingen. Het vreemde en het andere omarmen en respecteren vanwege zijn unieke karakter. Een boek met een verzameling foto's, archief vermengd met veel nieuwe werken, die allemaal op de een of andere manier die geest belichamen. Allemaal gezien met positiviteit en bewondering, door een lens van liefde."
"Voor de cover fotoshoot van januari 2021 van Harper's Bazaar Nederland fotografeerde ik het aankomende model Aisha. Bij de fotoshoot werd ook haar familie betrokken. Het gevoel van liefde, steun en kwetsbaarheid van een gezin werd het thema en de kracht van alle foto's die mode en kleding overschaduwden."
Vera: "Het werk is een bijproduct van mijn levenservaringen en opereert in een ruimte tussen droom en werkelijkheid. Hier komen mijn emoties, gedachten en herinneringen op poëtische en grafische wijze samen. De zoektocht naar verbinding tussen mensen en de paradigma's waarin we geneigd zijn te denken, spelen een belangrijke rol in mijn werk. Daarnaast vormt kwetsbaarheid een overkoepelend thema dat in vrijwel alle projecten terugkomt."
Mariet: "De Brouwketel. Vroeger fantaseerde ik met vriendinnen dat we later in een woongroep zouden gaan wonen. Het is er nooit van gekomen en ik denk dat ik het nu ook niet meer zou kunnen, zeker niet met een man en drie kinderen. De mensen van woongemeenschap de Brouwketel kunnen het wel. Acht volwassenen, vijf kinderen en een heleboel dieren wonen hier met elkaar in één boerderij in Huissen, bij Nijmegen. De Brouwketelaars proberen zo duurzaam mogelijk te leven. Ze verbouwen hun eigen groente en fruit en delen een auto met elkaar. Sinds maart 2019 fotografeer ik de Brouwketel. Elke keer dat ik er kom voelt het alsof ik een totaal andere wereld binnen stap. Een wereld zonder beeldschermen en volle agenda’s. Door corona werd mijn leven het afgelopen jaar heel erg back to basic. Wat mij opviel is dat er bij de Brouwketel weinig veranderde; back to basic is voor de Brouwketelaars de dagelijkse realiteit."
2020
Jury: "Prachtige, sterke serie. De plek leent zich voor clichématige fotografie, maar dat is hier absoluut niet gebeurd. Het zijn grappige beelden, grafisch heel sterk. Origineel. De stills in combinatie met modefotografie maken het heel interessant surrealistisch. Een sterk gevoel voor kleur, esthetiek en compositie waardoor alles samenkomt."
Jury: "Knappe serie. Je wordt die wereld ingetrokken. Grafisch gezien klopt het helemaal. Heel mooi wat kadrering en compositie betreft. Je kunt ernaar blijven kijken en ziet steeds nieuwe dingen. Als kijker kom je echt in hun wereld terecht. Je hebt het gevoel dat de fotograaf onzichtbaar is en een onderdeel is van hun gemeenschap. Ze durft ook echt dichtbij te komen zonder echt aanwezig te zijn. Mooi gebruik gemaakt van het licht."
Jury: "In prachtig gepositioneerde, filmische beelden wordt een verhaal geconstrueerd over riten en hoop. Stilistische keuzen versterken de emoties van de geportretteerden - schaduw en licht, de camera die lijkt te zweven. Er zit een sterke beeldtaal in de serie, deze fotograaf weet hoe je een verhaal visueel kan vertellen. Door de stemmige belichting vervaagt de grens tussen fictie en realiteit."
">Jury: "Krachtige combinatie van portret- en stillfotografie met veel humor. Goede stills, je kunt ernaar blijven kijken. Heel vernieuwend werk. Knap hoe de fotograaf een bepaald gevoel voor compositie en kleur doorvoert in zowel still- als portretfotografie. Je ziet heel duidelijk dat het dezelfde maker is. Zeer fris en crispy."
Jury: "Heel bijzonder hoe de hoofdpersoon in zijn hele kleine wereld geportretteerd wordt. Een mooie mix van verschillende stijlen fotografie. Aan de ene kant verruimt het heel erg en aan de andere kant benauwt het ook. Hij kijkt je niet aan, zit in zijn eigen spel. Je voelt dat je een toeschouwer bent in zijn wereld. Het kleurenpallet is heel mooi. Het is verstoppen, het is laten zien. Het is losbreken van mensen met een bepaald stigma om zich heen. Dit heeft de fotograaf heel sterk en fris neergezet."
Jury: "Welke rol speelt het hebben van haar in onze beeldvorming? In speelse portretten onderzoeken fotograaf en geportretteerde hoe het voelt om haar te hebben. Dit resulteert in een reeks portretten die rechtstreeks binnenkomen. Het perspectief van de camera zet de vrouwen goed in hun kracht op beeld. Kwetsbaar, maar door de niet statische beelden, de ‘tussenmomenten’ waarin een handeling plaatsvindt, zie je hun gemak en hoe comfortabel ze zijn met de camera. Hieruit blijkt een warme band tussen fotograaf en de modellen."
Jury: "Een combinatie van documentair en geënsceneerd, dat intrigeert heel erg aan deze serie. Het is allemaal tot in de puntjes uitgedacht en uitgewerkt. Technisch heel erg sterk. Spannende fotografie."
Jury: "Heel mooie serie, de beelden kloppen helemaal bij elkaar. Je kunt blijven kijken door de gelaagdheid in de foto’s. Het is verstild, er zit beweging in, je kunt jezelf er helemaal in verliezen. Technisch heel goed gedaan. Interessant voyeurisme."
Jury:< "Deze fotograaf kijkt zonder genade naar zichzelf. Het is blootgeven op een eerlijke manier: een heel eerlijke kijk naar haarzelf op een zeer krachtige manier. Beeldend erg interessant. De fotograaf zet zichzelf neer als een object. Grafisch heel sterk uitgewerkt. Daarnaast gaat het ook echt om de kijker en de maker: ze is niet bezig om je op je gemak te stellen. Zonder schaamte. Het is confronterend op een goede en spannende wijze."
Jury: "Verfrissende collages. Goed kleurgebruik, interessant materiaalgebruik. Vernieuwend met een mooie gelaagdheid. Het zijn scenes die ontstaan door de collages. Het hoort allemaal bij elkaar. Het is fragmentarisch abstract. Het zijn suggesties met een houvast naar dagelijkse dingen."
Jury: "Humor, door eenzelfde manier van camerastandpunt en onwijze stereotypes. Technisch heel crisp door de manier waarop karakters in beeld worden gebracht, niks voelt geforceerd. Goede styling en casting."
Jury: "De manier waarop deze reportage is vastgelegd, is heel droog met een bepaalde mate van afstand. Dat maakt dat je niet helemaal weet wat er nu precies gebeurt. Iets filmisch en heel verhalend. De hoofdpersoon wordt echt een karakter. Het neemt je mee en vertelt heel duidelijk een verhaal. De speelse en humoristische manier waarop hij dat heeft vastgelegd, maakt dat het een heel aansprekende reportage is geworden."
Jury: "Een portfolio waarin suggestie de hoofdrol speelt, het gaat erom wat je níet ziet. De strakke lijnen en het vezelige papier creëren een ruimte die niet bestaat, maar wel refereert aan plekken die we kennen. Geen idee van schaal, perspectief, alsof je in iemands hoofd bent gekropen. De bloemen stills zijn poëtisch-prachtig in een stemmig kleurenpalet. De strakke, glanzende vazen zijn een fijn contrast tegen de warme structuren in de achtergrond. Met een fijnzinnig gevoel voor compositie, zijn dit stuk voor stuk schaduwpareltjes."
Styling Eddy Frings
thomasvanschaik.com
Jury: "De lijnen zijn haar esthetiek. Hele duidelijke signatuur. Interessante onscherpte en mooie contrasten. De fotograaf heeft goed mensen weten om te zetten in vorm, waardoor het het portret ontstijgt."
Jury: "Een verrassende serie met subtiele humor. Je kan blijven kijken naar deze serie. Mooi hoe er met de natuur wordt omgegaan. Zoals het weven bij de kaktussen, je moet twee keer kijken wat er gebeurt. Een interessant, autonoom project."
Jury: "Een sterke visuele beeldtaal waarin je veel experiment terugziet met handgemaakte attributen. Ze maakt van een portret een soort still. Prachtige vormtaal met gevoel voor humor. Technisch heel sterk uitgevoerd."
Jury: "Mooi om te zien hoe een soort van geschiedenis en experiment bij elkaar is gekomen. Het voelt heel modisch. De combinatie van vormgeving met fotografie is interessant. Ze gebruikt op een heel boeiende manier de clichés van klederdracht en het is interessant hoe ze de grens tussen fotografie en beeldende kunst opzoekt. Erg knap hoe er een esthetiek gevonden is om een verhaal mee te vertellen."
Jury: "Dit werk heeft een heel sterke beeldtaal. Het springt er meteen met kop en schouders bovenuit. Een zeer sterke visuele taal, met een krachtige signatuur. Direct herkenbaar als de fotograaf in kwestie."
Jury: "Technisch heel goed. Een aantal momenten is heel sterk in dit werk, er zitten enorme knallers tussen. Visueel sterke beeldtaal."
Jury: "Een consistente serie qua gevoel, toon, ritme. Er wordt geëxperimenteerd met vorm, textuur en materiaal. Uit de serie blijkt een eigen blik, een sterke signatuur. De presentatie is ritmisch in de afwisseling met drieluiken en enkel beeld. De lichamelijkheid die door de serie heen zit gevlochten bindt de boel aan elkaar. Er is een scherp en precies oog voor nodig om zo’n diversiteit aan experimenten bij elkaar te brengen. Getuigt van een goede dosis creativiteit en gevoel voor conceptmatig werken."
2019
Jury: "Een geprivilegieerd inkijkje in een wereld waar de meeste van ons geen toegang tot heeft. Elke foto toont het bijzondere van het individu. De fotograaf begeeft zich dicht op de huid van het onderwerp en daardoor ontstaat er een zeker spanningsveld – een contrast tussen de stijlvolle maar ongedwongen portretten en een gevoel van voyeurisme.”
Jury: “De jury was zeer onder de indruk van de volwassen manier waarmee het verhaal fotografisch verteld wordt. Een bekend onderwerp, maar toch vanuit een bijzondere invalshoek vastgelegd. Documentair en journalistiek werk op zijn best.”
Jury: “Je wordt direct meegenomen door de protagonist. De filmische, metaforische beeldtaal is dienstbaar aan het verhaal, waaruit elementen van identiteit en seksualiteit doorsijpelen. Tegelijkertijd blijft er een zekere ambiguïteit, een onzekerheid of we nu kijken naar een echte of een geconstrueerde wereld; een spel tussen realiteit en fictie, waar je onvermijdelijk in wordt getrokken.”
Jury: “Over elk beeld is duidelijk heel goed nagedacht. Het fotografisch vastleggen van ‘food’ is uitzonderlijk moeilijk, maar hier wordt aantrekkingskracht gecombineerd met originaliteit. Dat maakt de beelden in elk opzicht ‘fris’ en ‘lekker’.”
Jury: “Raadselachtige verbeelding van een spanningsboog, een beeld sequentie in lijn met de films van de regisseur Stanley Kubrick. Verrassend, en van een hoog niveau.”
Jury: “Eigentijdse fotografie en hedendaags onderwerp. De mensen op de foto zijn mooi zonder over te komen als professionele modellen. Daardoor vermengt de beeldtaal van de mode zich met die van de documentaire. De ogenschijnlijke tropische setting is verleidelijk.”
Jury: “Op het eerste oog eenvoudig maar wel degelijk het resultaat van een enorme productie. Het gemak dat van de beelden afstraalt kan alleen ontstaan doordat de maker van uitzonderlijke klasse is. Een heel goed voorbeeld van eredivisie toegepaste fotografie.”
Jury: “Een ongemakkelijk sprookje over rijkdom en jetset. De decadentie spat van de beelden maar anders dan bij de meeste vormen van reclame spreekt er een zekere dreiging uit. Het lijkt verleidelijk, maar is het dat eigenlijk wel?”
Jury: “Verstilde, integere serie waarin de details en de prachtige kleuren contrasteren met een zekere visuele benauwdheid.”
Jury: “Warme, trage beeldtaal in zwart-wit. De foto’s hebben iets tijdloos en tegelijkertijd ontegenzeggelijk ook iets hedendaags. De composities zijn cinematografisch van aard en ijzersterk. Ondanks de bemiddeling van de fotograaf voel je je als kijker heel dichtbij.”
Jury: “Een prachtige portfolio met fotografisch zeer kwalitatieve beelden. Het portret van Madeleine Albright is wat dat betreft een exemplarisch voorbeeld: goed in het vlak geplaatst, iconisch en toch ook menselijk.”
Jury: “Een langlopende journalistieke observatie van een tergend langzame en tegelijkertijd onvermijdelijke aftakeling; van vitaliteit naar een onverbiddelijk einde. De fotograaf weet
dit proces heel goed voelbaar te maken, respectvol en met geduld – aanwezig maar ook met gepaste afstand, waardoor er een zekere ruimte ontstaat voor zowel intimiteit als informatie.”
Jury: “Deze fotograaf zou je zonder twijfel met een opdracht op pad durven sturen. Het licht en de kleuren worden op overtuigende wijze gecontroleerd en je kunt zien dat de fotograaf zich heel goed heeft voorbereid, waardoor toevalligheden mooi samenvallen met de composities.”
Jury: “Oogstrelend palet van verzadigde kleuren. Een parabel waarin de verschillende personages bepaalde idealen uitdragen – vrijheid, broederschap – die theatraal zijn maar desalniettemin raken aan oprechte gevoelens.”
Jury: “ Duidelijk een fotograaf met ervaring, die er op geheel eigen wijze in slaagt om een derde dimensie toe te voegen aan het platte vlak: een realiteit waaraan in de meeste fotografie wordt verwezen wordt hier niet gemist, want de beelden zijn op zichzelf al overtuigend genoeg en voegen zelfs iets wezenlijks toe aan onze werkelijkheid.”
Jury: “De beelden zijn allen op zichzelf iconisch en krijgen op een hele effectieve manier hun plek, waardoor er een sterke signatuur spreekt uit het geheel. Een maximaal effect met minimale elementen. Elegante silhouetten, perfect geplaatst. Klassiek met een originele ‘touch’ leiden samen tot een bijzondere sfeer.”
Jury: “Een gedurfde vorm van fotografie die goed aansluit bij de hedendaagse beeldcultuur. Een mix van geënsceneerde portretten, gekoppeld aan een selectie van elementen uit haar eigen archief (postkaarten, app-fragmenten) geven een intiem kijkje in haar liefdesleven.”
Jury: “Filmische serie, mooi van stijl. Een sferisch fotoverhaal, dat zich laat bekijken zoals je een spannend boek zou lezen.”
Jury: “Een sterke serie. Een originele manier om het onderwerp in beeld te brengen. Fotografisch consistent.”
Jury: “Zeer eigen manier om een verhaal te vertellen, met behulp van alle gereedschappen uit de gereedschapskist van een professionele fotograaf. Een verrassende keuze van beelden, die als geheel erg goed uitpakt.”
2015
It’s remarkable that it’s possible to score so high in a 2015 contest with classical photography. This is the winner by a large margin. The series has a beautiful use of light, and precise hues of black and white on the people’s skin. It’s black and white photography done very well. Colour photography would have distracted from the beautiful and precise forms and lines.
The combination of portrait and landscape photography works well: they show where the people in the portraits are living, and as a viewer you feel like you’ve been there, too. As a whole, the series has a timeless quality. This is photography from a long tradition. Yet, since black and white photography is regaining popularity, the series is also very much part of 2015 – it sets the standard.
Jury: "Everything looks too wide and too big, in other words: megalomaniac. The colour grey comes out well. You can see right away that these aren’t photos of an easy-going country. That message is apparent in each element in the images.
It is quite special that this photographer got access to North Korea and that he was allowed to photograph there. Even though he probably did exactly what was asked of him, to a Western audience, the photos have the opposite effect. The people in it are trying to look good and make a good impression, however, to the viewer everything looks orchestrated and fake."
Jury: "This photographer is a hunter. He captured the way these people are looking at each other very well. Every person has a unique glance, that couldn’t have been directed — they’re real moments captured well. It is very good reportage, you can feel that the photographer was among the people that he photographed. The images seem to pop out of their frames, they’re nicely ‘in your face’. It’s a fresh series."
Jury: "Nothing changed in this house for many decades. All the photos are staged, which gives them a nice cinematographic feel. It’s just a beautifully done series."
Jury: "This is a photographer with a unique signature and creative identity. The atmosphere, the postures, the design and the technical side: they are all well executed and show a very personal style."
Jury: "Intimacy, purity, reality and rawness. It’s about feeling. It’s close to your heart, not your head. It’s honest. The series raises questions: what am I looking at? Some images are reminiscent of Sanne Sannes and others of Ed van der Elsken. There’s a good use of light. The repetition in the series works, it’s very skilled. It’s admirable that you dare to show yourself in that way, in your most unhappy moments. The series isn’t vain, yet very beautiful."
Jury: "The images raise questions: what is this, what are we looking at? What is the story behind these photos? Is this blood? Was someone bitten by a dog? There is a leg missing over there. It’s very exciting. It’s a weird combination of images, while together they’re also a coherent series. It’s raw photography and it’s original in all aspects."
Jury: "It’s about fashion, but every now and then you wonder: is this allowed in a fashion series? Because this work is also about sex. The series has a good use of colours and interesting postures. It’s a different and exciting work."
Jury: "A revelatory series with beautiful images. The photographer has photographed a boy with autism. You get very close to the boy, and get to know what his surroundings look like, what he plays with. It’s a short series but it’s a super strong edit, and very much 2015."
Jury: "You would like to own these photos. They almost look like Man Ray, but are still very different. It’s classic work with a personal touch."
Jury: "Good subject choice. You can see that the photographer is really interested in what she’s showing. Straight up virtuous."
Jury: "This series has a recognisable signature. Beautiful still lifes. It’s classic but also modern and it’s very strong work."
Jury: "This series has a cinematographic feel. It’s free, loose and delicious. It might seem like some of the images don’t cohere with each other, but the series as a whole does. It’s rock ‘n’ roll."
Jury: "This is a very good documentary series and good reportage. Beautifully placid images with a good use of light. The series tells a story from the first image until the last."
Jury: "Weird in a good way. With each image you feel like looking further. When you pay attention, you see more and more unexpected things. That crazy dog, the golden carrots, the plasters on the model’s face. Every time you look you think: hey, there’s more."
Jury: "This is a fun series about morning rituals. You get cheerful when you see it. The photographer captured nice moments, and she has captured them well. A unique style."
Jury: "This is a balanced, almost classic, fashion series. The models have beautiful stiff postures. In the images you could furthermore read a reaction to old anthropological photos: the photographer gave these images a twist. It’s nicely done."
Jury: "The series has a very beautiful use of light, strong compositions and great colours. These are almost graphic images. Even though the moments are made up, they also somehow look accidental and real."
Jury: "It’s only a small series, but it consists of five very strong images, with a beautiful use of light. A whole story is told in just a few images and yet it doesn’t need more, it’s complete the way it is."
Jury: "This photographer has a very recognisable personal style, and a good eye. She knows how to share her enthusiasm for photography. She captured beautiful moments. It’s as if she wasn’t there, everybody is doing her or his own thing in a relaxed manner. It’s black and white photography with a nice feel. The series consists of twelve photos, and each of those twelve you’d like to own."
Jury: "This photographer has an eye for details, and makes the viewer look at them, too. She deliberately works with blurring and focusing, which has the desired effect. You would like to know what exactly is happening in the images. And then, when you look better, it hurts. The framing was done very well, too. These photos should be printed in big sizes."
Jury: "If you’re talking 2015, these are portraits of modern food. People have started to look at food differently, they easily pay a lot of money for a funny looking fruit, just because it’s beautiful or trendy. This series captures that trend very well. The photographer has found his own way of working with food: he is able to add several layers to the image, and yet he photographs in analogue."
Jury: "Very fascinating. Those beautiful bodies and then there’s that photo of a grumpy head in between. It’s weird, abrasive, and blunt. You instantly feel something, whether you want to or not. You’d like to see these images in big format so the light comes out nicely."
Jury: "Beautiful moments. The photos are like Polaroids, yet with a great use of colour. This series is very much 2015."
Jury: "This is a mess. It’s dirty, it smells, it’s lovely. The photographer must have had a lot of fun making these photos. It’s a clear accusation against consumerism but simultaneously a pastiche on classic still lifes – that’s a great combination."
Jury: "This photographer looks for dignity in a portrait. He doesn’t make people seem miserable. The photographer is present in his photos, because you can see that there is contact with the portrayed person. And there is also contact with the viewer. It matters that these three people, the model, the photographer and the viewer, are looking at each other. The photographer takes you with him on his travels."
Jury: "Surprising work: weird and different. It’s a daring series, but it works. There’s a lot to be seen in these images. It would be nice to show this series in a bigger format."
Jury: "The photographer asked women who wear a niqab in the streets, what they wear when they’re at home. It’s a nicely executed series, with a good concept that actually has content – it goes beyond ‘just a styling thing’. The serious side speaks from the photos, yet they’re also funny. The fact that you can’t see the women’s faces makes the photos stronger. The kid’s feet sneaking into one of the photos is a funny detail."
>Jury: "Confronting. It touches you. If you look at the portraits, you feel uneasy. You’re being seduced. It’s pure and honest. It feels real, yet there’s also something glamorous to it. The combination of colour and black and white is done well."
Jury: "It’s a series about arms and hands, and what you can do with them. It’s a funny subject, because when people are being photographed they often don’t know what to do with their hands. The series shows a unique signature and is nicely alienating. The identities of the models are gone, and then suddenly in one image it returns. The weird postures are done very well."
Jury: "They seem like monsters, these car wrecks. It’s a nice idea and magnificently executed. There’s much to discover in these photos. It isn’t a project that you can do in between things. The individual images are interesting, but as a series it works, too. It’s a tight series, with the cars’ headlights at the same height in each image, which makes the cars’ different ‘identities’ stand out. You would like to hang these images on a wall, but size does matter: you would like to see it in very large format."
Jury: "This series provides a nice look into Dutch communes. It’s interesting that it’s documentary work and yet the photos are staged. It’s also alienating: the images are a little stiff, while a lot is happening in the photos. The different groups look different. You can feel their unique atmospheres and dynamics. The glances and postures of the different people within each photo vary, too. Even though there is coherence, there is also difference. Some photos look like Leonardo da Vinci scenes. It’s a great subject, a consistent series, and it’s technically well photographed."
Jury: "This is really painting with light. Technically the series is done very well. There’s depth to the two dimensional image, and even a suggestion of movement: one object seems to go faster than the other. The images are simple but you keep looking at them. They have a special concentration and a focus that not many images possess. All photographers have done this kind of photography at some point in their career, yet this series clearly stands out."
Jury: "If you’re able to produce such a series, you show that you have a good eye and most importantly: that you know how to edit. This photographer has the qualities of a documentary filmmaker and a bookmaker. The sequence of the images is well thought out, and the photographer makes sure to tell a story."
Jury: "Very graphic and abstract, yet it’s also possible to recognise rooms and objects in the images. The colours and compositions are well done. You need to look very precisely: what does the image consist of? The photographer has a good eye, and used colours in a very subtle way: it’s white on white on white, with a little grey. The resulting images are just great."
2014
Jury:"Not many photo series manage to go deep while staying accessible, like this series largely about gay men in West Africa. The jury was moved by the work. The images are in a staged documentary style, but also demonstrate a clear societal importance. While many photographers are able to get their subjects into their studio without much effort, this photographer and his subjects took a real risk to work on the photos, since they could’ve been sentenced to prison. The jury was impressed that, even though the topic is sensitive, the images are rich in composition, form and colour. Each image is intriguing in its own way – yet together, they form a complete photo story without any noise."
Jury:"Fantastic work. The photographer’s signature is visible in every single image and the series is well composed. Using a retro aesthetic, the series as a whole convinced the jury through its consistency. The portraits are perfect: very stylish but with a raw edge to them."
Jury:"Within the nude genre, this work is truly beautiful and original. Since the beginning of time, people have been looking for beautiful abstract forms in the human body, and this is a great execution of that search. It’s a relief to see nude photography that isn’t commercial or cliché. The images are simultaneously flat and 3D. They’re both glossy and sturdy, and the series has an outspoken signature. Even though colour is part of the basic grammar of image-making, there are few artists who really know how to work with it – and this photographer does."
Jury: "A cheerful series that radiates energy through dynamic images. Even though some of the things in the photos aren’t particularly pretty to look at it, the photographer’s eye is fresh, and continues to surprise. It’s a documentary series, yet the visual signature of the photographer is visible throughout. The rawness of the series is beautiful: there is really a story behind this series and you can feel it."
Jury: "This is one of the few photographers who knows how to successfully mix colour images with black and white into one series. The separate images are truly wonderful."
Jury: "It has been done before: portraits of dogs or hairless cats against a neutral background. But these photos of chickens form a very tight series that is also pretty. The photos are moments registered well. The photos are almost too neat, but it’s great that there’s one photo with a black background – the “black sheep” among the chickens. The forms are beautiful and it’s fantastic that one of the chickens suddenly has a different posture than the others."
Jury: "China is happening. This series on urban China is quite well known photography, but it’s also a sign of the times and very well executed. The photographer has a clear signature, and the series is well selected - one of the hardest things to do for a photographer."
Jury: "This is reminiscent of Man Ray’s work, but the series goes beyond copying earlier work. It has a signature of its own and offers an excitingly fresh perspective on the human body."
Jury: "Very 2014, with objects covering parts of people’s faces. Yet the series isn’t cliché at all since it’s done precisely and with a good eye for detail. Simply a beautiful series."
Jury: "This series makes you feel uneasy, which is its strength. The fact that the images aren’t staged, makes the story even more exciting. Because the images grind, you won’t easily forget them."
Jury: "Good casting. It’s a documentary series about twins who have lived together all their lives and never married. Even though it’s done in an old-fashioned way the images tell an interesting story of two characteristic persons. The interest for such a story, and telling it well, is in fact very 2014."
Jury: "These close-ups are done very well. The photographer gave himself a clear task, which makes the series successful. He photographed the remains of a deserted school building up close and without changing anything. This meticulous working process adds depth to the series."
Jury: "The moments in this series are very well chosen. In every photo, something happens and the topic is interesting. The photo with the calf is beautifully done."
Jury: "This series touches. The pairing of portraits with photos of surfaces is beautifully done. The way in which the people’s faces look up is mysterious and beautiful, as are the colours and shadows on the subjects’ faces. This series is created with a good eye for light and colour."
Jury: "A lot of photo stories these days are too composed, but this one is a real reportage, and it’s done beautifully, too. The viewer gets close to the skin of a few boys who are setting things, and each other, on fire. There’s a lot of roughness to the images, but the story is complete."
Jury: "The series becomes better the longer you look at it. The setting alone is already photogenic, but then the photographer did something extra with it: the series has a cinematic feel. The photos seem to be staged and that makes them stronger. The jury furthermore praises the different perspectives that the photographer used."
Jury: "These images grind. What’s the story? One character seems to return in a few images, but we don’t know what’s happening. Still, it’s clear that there is a story unfolding. The series catches one’s attention and holds it."
Jury: "This work is very 2014. There are some truly beautiful photos in this series. The jury was convinced of the quality of the work because the concepts are great and the photographer has a clear signature visible in each image."
Jury: "The photos are very diverse yet they all fit together in one series. The images make the viewer wonder how the story evolves. A very well executed project."
Jury: "The series shows a clash between tradition and decadence. Each photo combines two things: a background that tells a story and the directness of a powerful, realistic portrait. What you see is what you get, there are no extra layers added on. The series has a clear signature and definitely embodies a sign of the time."
Jury: "These are portraits of children in a fresh and unusual way. The series is stylised, but not in a cliché way. There are some very good portraits, with beautiful colours and a recognisable signature. It makes the viewer interested to see more."
Jury: "Subjects turning away from the photographer’s lens seems to be a trend of 2014. But such moments can only be interesting if they are captured well. This series did so. It’s documentary, even though it seeks the appearance of staged moments, which creates a nice tension. The series is clearly contemporary but also shows a distinct signature."
Jury: "This is a well¬ photographed series with a gripping story. Each image makes you curious about the next one. It’s possible that the two characters are brothers, but you can’t know for sure. They might be soldiers or ballet dancers, or both. The mystery makes it interesting. The series triggers curiosity about the full story, while it’s also okay that it remains a mystery."
Jury: "Drag has already been photographed a lot, so viewers might be saturated with the topic, but it can still fascinate visually and can be approached in many different ways. This is a strong series because you sometimes want to look away from it. One of the jury members even confessed to being scared of one of the photos. These are “painful photos” the jury concluded, which means that the photographer was really able to touch on something."
Jury: "If you send a photographer to a shoe factory, you usually won’t get great pictures. This series, however, is from an uneventful old-fashioned shoe factory and it shows daring that the photographer did this series as commissioned work. The use of diptychs makes for a fresh way of storytelling. It’s storytelling with forms: it’s all about the composition. The repetition of diptychs throughout the series is attractive."
Jury: "The images look a bit like old postcards. The filter is used to get a certain atmosphere across, though the jury wondered if a filter was needed for this consistent series. The photos already captured the atmosphere so well. Simply a beautiful series."
Jury: "Good photography with great compositions. The series is quite neat, all the photos are comfortable, and in fact they could’ve been a bit more uncomfortable. The series captures well the warmth of circus life and creates intrigue about the lives of people on fairgrounds."
Jury: ">A classic series. Photography of great quality and the maker’s signature is apparent in all photos."
2013
Onze sponsors!
