Retrospect
Kijk terug naar de selectie
van de afgelopen jaren.
2024
Het leven op de West Bank voor 7 oktober
De Westelijke Jordaanoever stond al gedurende heel 2023 op springen. Gevaar loert op elke hoek en de dood is een alledaagse realiteit geworden. Toen er nog geen camera's waren, legde ik vast wat de wereld niet zag of simpelweg niet wilde zien. Het bleek een steeds beklemmendere weg te zijn naar een volledige explosie. Een vicieuze cirkel van geweld die de mensen al lange tijd in een wurggreep houdt en waar vrijwel niet aan te ontsnappen valt.
Elk verhaal begint met een bijna ondraaglijke onschuld en eindigt, zonder uitzondering, ofwel gewond, óf in diepe rouw, of, voor steeds meer van hen, rustend op de schouders van hun vrienden, vol eerbiedige stilte, gedragen naar hun laatste rustplaats. Dit is vastgelegd op een rauwe, en intieme manier.
De beelden vertellen het verhaal van een onwerkelijke realiteit die normaal ver van ons staat. En omdat ik onderdeel ben van twee werelden, Nederland en Palestina, kan ik het onwerkelijke dichterbij brengen. Je kijkt mee door mijn ogen, alsof er geen camera aanwezig is en ik alles heb vastgelegd met mijn ogen. Mijn stijl is dichtbij mensen staan. En deze serie is van heel dichtbij gefotografeerd.
Jury: ‘Dit is een hele confronterende serie die ons meteen emotioneerde. We zien het menselijk leed, rechttoe rechtaan. De serie is extreem actueel en een spiegel van de tijd. Iedere keuze is bewust gemaakt. Een perfect voorbeeld is het openingsbeeld, dat een gevoel van onschuld introduceert terwijl alles wat erna komt, het tegenovergestelde laat zien.’
El Último Islote
Plastic is niet meer weg te denken uit ons leven. We kennen de negatieve effecten van plastic. Vaak wordt er gesproken over de plastic soep in de oceanen, die moeilijk te bestrijden is. Plastic is namelijk nauwelijks biologisch afbreekbaar en veroorzaakt grote schade aan het milieu. We gebruiken het omdat er ook positieve kanten aan zitten. Zoals bij het verpakken van etenswaren. We laten ook steeds vaker plastic niet ‘zwerven’ in het milieu, maar verzamelen het voor recycling.
Plastic is voor mij een materiaal dat ik transformeer tot een nieuwe werkelijkheid waarin organische en anorganische elementen samenkomen. Na transformatie is plastic een beeld geworden en voegt zich op een natuurlijke wijze in mijn wereld. Door te spelen met licht en beweging zoek ik naar dynamiek en abstractie. Niet de last van plastic staat centraal, maar een andere hoopvolle blik: het begin van iets nieuws.
Jury: ‘Deze gevarieerde serie met veel kleurgevoel, herijkt een probleem tot iets moois. Het schuurt met de realiteit. Op een verfrissende manier benadert Sabrina het materiaal plastic. Zowel de stijl, het licht als de benadering van het onderwerp voelen nieuw.
Uit Liefde, uit Noodzaak
’Uit Liefde, uit Noodzaak’ gaat over kwetsbaarheid, over vergankelijkheid, afscheid nemen en dood. Het toont een stuk van het leven waar we liever niet naar kijken in onze huidige maakbare samenleving. Overlijden is geen ‘gezellig’ onderwerp.
Mijn moeder overleed na een lang ziekbed in haar eigen huis, in haar eigen tempo. Haar lichamelijke kracht nam af, maar haar mentale kracht bleef aanwezig.
Ik wil met deze documentaire laten zien dat doodgaan niet een mensonterend fenomeen is, dat het een onderdeel is van ons leven en dat we er best vaker bij stil mogen staan. Sterven is niet een beleid dat je vanachter een computer kunt regisseren of bepalen. Er moet een spontaniteit overblijven, voor iedereen, om te sterven zoals hij of zij dat wil.
Jury: ‘De jury was geraakt door het statement dat doodgaan geen mensonterend fenomeen is, maar een onderdeel van ons leven waar we vaker stil bij mogen staan. De beelden zijn fragiel, kwetsbaar en dichtbij. De liefdevolle en genuanceerde observaties zoals het kussen waar ze op gezeten heeft, zijn met een enorme fijngevoeligheid voor de situatie gemaakt.’
El Último Islote
Plastic is niet meer weg te denken uit ons leven. We kennen de negatieve effecten van plastic. Vaak wordt er gesproken over de plastic soep in de oceanen, die moeilijk te bestrijden is. Plastic is namelijk nauwelijks biologisch afbreekbaar en veroorzaakt grote schade aan het milieu. We gebruiken het omdat er ook positieve kanten aan zitten. Zoals bij het verpakken van etenswaren. We laten ook steeds vaker plastic niet ‘zwerven’ in het milieu, maar verzamelen het voor recycling.
Plastic is voor mij een materiaal dat ik transformeer tot een nieuwe werkelijkheid waarin organische en anorganische elementen samenkomen. Na transformatie is plastic een beeld geworden en voegt zich op een natuurlijke wijze in mijn wereld. Door te spelen met licht en beweging zoek ik naar dynamiek en abstractie. Niet de last van plastic staat centraal, maar een andere hoopvolle blik: het begin van iets nieuws.
Jury: ‘Deze gevarieerde serie met veel kleurgevoel, herijkt een probleem tot iets moois. Het schuurt met de realiteit. Op een verfrissende manier benadert Sabrina het materiaal plastic. Zowel de stijl, het licht als de benadering van het onderwerp voelen nieuw.
Dat jij er bent
Mijn broer is een baken. Reinoud heeft het syndroom van Down. Toen hij vijf jaar was voegde ik me in zijn leven, een wereld waarin de dingen anders zijn, waarin de wijsheid van het lichaam niet is verloren en de geest niet is ingesnoerd door de ratio.
Zijn wereld is magnetisch, ze trekt aan en voelt vertrouwd. Daarin kunnen de dingen andere vormen aannemen. Het kleine wordt groots, en wat wij groot vinden wordt klein. In zijn wereld is alles nog zo geworteld en zuiver. Hij heeft geen oordeel, geen verlangen naar meer, hij heeft geen last van de dwang van doelmatigheid. Verdriet en geluk kunnen in hetzelfde moment in elkaar overvloeien en zijn bestaan is vanzelfsprekend.
Ik kijk naar zijn wereld, ik meng me in zijn wereld. In werkelijkheid en in verbeelding. En de camera kijkt mee. Van dichtbij en veraf.
'Dat jij er bent' raakt aan de ruimte tussen afstand en nabijheid. Mijn visuele wereld is er een van verticalen en horizontalen. Het horizontale staat voor het feitelijke en tastbare. Het verticale voor de verbeelding, het kijken en denken dat magisch is. Ergens in elk beeld kruisen die twee lijnen elkaar, in een vloeiend moment.
Jury: ‘Caroline laat ons kijken door de ogen van haar broer. We letten niet op de details waar we normaal op letten. Er zit veel liefde in de serie. En het schijnt licht op het feit dat er verschillende manieren bestaan om op deze wereld te zijn. Het nodigt uit om niet meer te willen, om wat er is genoeg te laten zijn. Zo laat deze serie ons nadenken over onszelf.’
2023
Jury: ‘Vaak krijg je dit verhaal letterlijk in beeld te zien. Dat doet deze fotograaf niet, maar de lading blijft in stand. Hoe meer je van het verhaal weet, hoe meer de foto’s verrijkt worden, maar ook zonder het verhaal staat de serie stevig. Religie komt terug als een cruciaal gegeven dat in tegenstrijdigheid is met de machocultuur. Hoeden worden kruizen. De tweede foto is een iconische foto. Er zit een ontheemdheid in. Je ziet dat de vrouw botst met haar omgeving, dat de mannen niet weten wat ze met haar moeten. Dat voel je op de een of andere manier. Je voelt ook de leegte van het besef ‘oh er zijn niet zoveel mensen hier’. Dat maakt het migratieverhaal haast tastbaar: een eenzaamheid die zij als transvrouw ervaren heeft, maar ook de eenzaamheid die de achterblijvers waarschijnlijk voelen. Daarnaast zijn de compositie en kleuren prachtig.’
I WENT ON A HOLIDAY TO THE COUNTRY YOU FLED FROM
VOICE MEMO [29-09-2021 14:53] Iris to Alejandra:
‘A friend of mine asked me to go on a holiday to Mexico. It made me feel weird. In what kind of world do we live where I can go on vacation to the country you fled from, while you’ve been stuck in this refugee camp in the Netherlands for five years? At first, I didn’t want to go. But then it made me think… Could we explore this contrast between our identities and how this dictates our sense of freedom and perception of the world?’
VOICE MEMO [30-09-2021 13:03] Alejandra to Iris:
‘I love this idea of juxtaposing and mirroring your life to mine. You can be my eyes and ears. You will be standing on the same soil I stood, and breathing in the same air that I breathed when I was little.’
In forming a tight knit friendship, Iris Haverkamp Begemann (photographer) and Alejandra Ortiz (writer and activist) began to acknowledge the parallels in their day-to-day lives in Amsterdam, but also the harsh contrast in their previously lived experiences. Using the inherent privilege Iris as a Dutch cis-gender white woman holds, she travels to Alejandra’s hometown in Mexico to document the place Alejandra, a Mexican transgender woman of color, left behind to escape violence.
Door hun hechte vriendschap begonnen Iris Haverkamp Begemann en Alejandra Ortiz (schrijver en activist) de parallellen in hun dagelijkse leven in Amsterdam te zien, maar werden ook de harde contrasten tussen hun persoonlijke ervaringen voelbaar. Tijdens gesprekken werd een idee voor een creatieve samenwerking geboren: gebruikmakend van het voorrecht dat Iris heeft als een Nederlandse cis-gender blanke vrouw, reisde ze naar Alejandra's geboorteplaats in Mexico om de plaats te documenteren die Alejandra, een Mexicaanse transgender vrouw van kleur, achterliet in een poging om geweld te ontvluchten. Terwijl Iris gemakkelijk een vakantievisum aanvroeg, bleef Alejandra vechten voor haar asiel, waarbij de Nederlandse regering de dringende behoefte aan Alejandra's documentatie niet erkende; papieren waaruit blijkt dat Mexico niet wordt erkend als een gevaarlijk land voor homo's en transgenders. Een reis- en fotografieserie om een tegenstelling tussen ervaring en persoonlijke vrijheid bloot te leggen.
Jury: ‘Biodiversiteit is een belangrijk onderwerp dat de aandacht verdient. Dit zijn technische en intrigerende beelden. Én dit speelt zich af in Nederland in de achtertuin. Daar begint de interesse. De selectie heeft genoeg variatie. Het zijn in principe twee series die in hetzelfde onderwerp passen. Dat laat zien dat de fotograaf in de breedte meerdere onderwerpen kan benaderen zonder dat het voor de hand liggend wordt. Als er iets moeilijk is, dan is het om je eigen visuele gebied te claimen, maar dat is hier wel gebeurd. Het resultaat is romantisch, klassiek beeld.’
Tineke: 'In de grond onder onze voeten leeft een complexe gemeenschap van micro-organismen. Deze oeroude levensvormen staan aan de oorsprong van ons leven. Hoewel er nog heel veel onbekend is over dit uitermate diverse ecosysteem, is het wel duidelijk dat we ervan afhankelijk zijn en er veel van kunnen leren, zeker ook voor onze voedselvoorziening en een gezonde biodiverse bovengrondse wereld. Zo zorgen bepaalde schimmeldraden (het mycelium van Mycorrhiza) bijvoorbeeld voor communicatie tussen bomen en voor watertransport en voeding.'
'Ik wil je meenemen naar die ondergrondse wereld, door haar uit het donker naar boven te halen. De micro-organismen die samenleven met plantenwortels zijn met het blote oog niet zichtbaar. Daarom heb ik, met hulp van Mycoloog Dr. Jos Houbraken (Westerdijk Instituut, Utrecht), de bacteriën en schimmels vanaf verschillende planten- en bomenwortels uit mijn Amsterdamse tuintje gekweekt. Iedere morgen liet ik mij weer verrassen door de bijzondere vormen die op de petrischaaltjes aan het groeien waren. Op de beelden 1-4 heb ik foto's van planten en bomen samengevoegd met de foto’s van hun bijbehorende gekweekte ecosysteem van microben.' Foto 1-7
'Wanneer planten sterven, worden ze verteerd door bodembacteriën. In waterrijke grond is er een gebrek aan zuurstof en dan produceren ze het broeikasgas methaan (aardgas). Dit methaan is in de winter soms te zien onder het ijs. Tijdens het schaatsen probeer ik al meer dan 30 jaar de mooiste bellen te vinden. Afgelopen winter waren dat ineens heel spectaculaire vormen, nog nooit eerder gezien! Dus heb ik urenlang met pijnlijk koude vingers met mijn camera op het ijs gelegen. Mijn schaatsmaatje had niets meer aan me. Maar dit kon niet wachten, na een paar dagen zou het weer voorgoed verdwenen zijn.' Foto 8-12
Jury: ‘In de serie werden we bij iedere foto opnieuw verrast door de compositie. Eigenlijk zijn het stuk voor stuk documentairebeelden. We hebben ingezoomd op de kwaliteit van de fotografie en hier werd dat verhaal het sterkst verteld. Vooral omdat het om de mensen gaat en niet alleen over de pijn.’
Life on Hold
Eelco: '‘Life on Hold’ vertelt het verhaal vanuit het perspectief van de Oekraïense vluchteling in Nederland. Terwijl het leven in hun thuisland op pauze staat, gaat het hier verder. In februari 2022 leerde ik Evgenia kennen, een Oekraïense gevlucht voor de oorlog in haar land. Via Tinder kwamen we met elkaar in contact en al bleef de relatie vriendschappelijk, ze opende mijn wereld. Door haar zag ik in dat er nogal wat misvattingen bestonden over vluchtelingen uit Oekraïne.'
'Iedereen herinnert zich de Russische invasie op 24 februari, de verschrikkelijke beelden die daarop volgden en het nieuws domineerden in 2022. Nooit was de steun zo groot en werd er zoveel geld ingezameld voor een land in oorlog. De beelden van vluchtende families, vaak moeders met kinderen, staan ons nog bij. Wat ik me afvroeg was: Waarom vertelde bijna niemand het verhaal van de Oekraïense vluchteling in Nederland? Meer dan 70.000 vluchtelingen zijn er in Nederland, maar niemand kon me vertellen hoe het deze mensen verging in ons land.'
Met de hulp van Evgenia en verschillende Telegram- en Facebookgroepen voor Oekraïense vluchtelingen in Nederland, ben ik met 25 verschillende families in contact gekomen. Deze hebben we over een periode van drie weken bezocht in augustus en september met het doel een serie te creëren over de ‘andere kant van de oorlog’ en zo de Oekraïense vluchteling in Nederland een gezicht te geven.
'In de eerste weken na de start van de oorlog was de steun enorm, staken mensen hun vuist uit het raam en riepen: Wij staan achter jullie! Na zes maanden was het voornaamste dat Evgenia gevraagd werd: Heb je al een baan? En: Wanneer ga je terug? Ondertussen dachten vrienden en kennissen in Oekraïne, dat hun landgenoten in Nederland een leven vol luxe leidden en nooit meer terug wilden komen. Terwijl hun leven op pauze staat, hier én thuis, proberen ze toch door te leven. Deze veerkrachtige mensen ontvingen me hartelijk en vertelden me over hun thuisland, waar ze zo graag weer naar terug wilden gaan.'
Jury: ‘Dit werk geeft een tijdbeeld van de jeugd maar eigenlijk ook weer niet. Het is een groep en doelgroep die niche is. Een groep die steeds groter wordt maar tegelijkertijd niet zichtbaar is. Het voelt als buitenbeentjes die binnenlopen. Dan over de techniek: als we kijken naar fotografie in het algemeen wordt het steeds makkelijker om iets te maken dat er op het eerste oog er goed uitziet. Maar als we dit zien, dan zien we iemand die compositie en licht, precies goed wil hebben. We zien iemand die fotografie benadert als ambacht en het serieus neemt. Het is heel geconcentreerd werk waar veel tijd en passie in is geïnvesteerd.’
Dear Future
Deze beelden zijn onderdeel van mijn serie en fotoboek Dear Future. Begin 2022 sprak ik af met Uzi. Ik leerde haar kennen tijdens oneindige lockdown-wandelingen door Rotterdam. Uzi en haar vrienden zijn onderdeel van generatie Z. Wat deze generatie zo bijzonder maakt, is dat er een ongekende vrijheid tot zelf is. Dat leidt tot een kleurrijke, fluïde en creatieve groep jongeren. Iedereen mag zijn wie en hoe hij wil zijn. Ieder uniek en toch samen. Iets wat ik onwijs bewonder en vroeger tijdens de bloei van mijn ontplooiing graag had willen ervaren.
De titel Dear Future refereert aan de toekomst van deze jongeren, het feit dat ze de toekomst zullen vormen, maar ook aan mijn jongere zelf die vroeger mede in haar dagboek op zoek was naar acceptatie. Dear Future is voor alle jongeren van nu, maar ook voor iedereen die nooit het idee heeft gehad volledig zichzelf te mogen of kunnen zijn.
Jury: ‘Biodiversiteit is een belangrijk onderwerp dat de aandacht verdient. Dit zijn technische en intrigerende beelden. Én dit speelt zich af in Nederland in de achtertuin. Daar begint de interesse. De selectie heeft genoeg variatie. Het zijn in principe twee series die in hetzelfde onderwerp passen. Dat laat zien dat de fotograaf in de breedte meerdere onderwerpen kan benaderen zonder dat het voor de hand liggend wordt. Als er iets moeilijk is, dan is het om je eigen visuele gebied te claimen, maar dat is hier wel gebeurd. Het resultaat is romantisch, klassiek beeld.’
Tineke: 'In de grond onder onze voeten leeft een complexe gemeenschap van micro-organismen. Deze oeroude levensvormen staan aan de oorsprong van ons leven. Hoewel er nog heel veel onbekend is over dit uitermate diverse ecosysteem, is het wel duidelijk dat we ervan afhankelijk zijn en er veel van kunnen leren, zeker ook voor onze voedselvoorziening en een gezonde biodiverse bovengrondse wereld. Zo zorgen bepaalde schimmeldraden (het mycelium van Mycorrhiza) bijvoorbeeld voor communicatie tussen bomen en voor watertransport en voeding.'
'Ik wil je meenemen naar die ondergrondse wereld, door haar uit het donker naar boven te halen. De micro-organismen die samenleven met plantenwortels zijn met het blote oog niet zichtbaar. Daarom heb ik, met hulp van Mycoloog Dr. Jos Houbraken (Westerdijk Instituut, Utrecht), de bacteriën en schimmels vanaf verschillende planten- en bomenwortels uit mijn Amsterdamse tuintje gekweekt. Iedere morgen liet ik mij weer verrassen door de bijzondere vormen die op de petrischaaltjes aan het groeien waren. Op de beelden 1-4 heb ik foto's van planten en bomen samengevoegd met de foto’s van hun bijbehorende gekweekte ecosysteem van microben.' Foto 1-7
'Wanneer planten sterven, worden ze verteerd door bodembacteriën. In waterrijke grond is er een gebrek aan zuurstof en dan produceren ze het broeikasgas methaan (aardgas). Dit methaan is in de winter soms te zien onder het ijs. Tijdens het schaatsen probeer ik al meer dan 30 jaar de mooiste bellen te vinden. Afgelopen winter waren dat ineens heel spectaculaire vormen, nog nooit eerder gezien! Dus heb ik urenlang met pijnlijk koude vingers met mijn camera op het ijs gelegen. Mijn schaatsmaatje had niets meer aan me. Maar dit kon niet wachten, na een paar dagen zou het weer voorgoed verdwenen zijn.' Foto 8-12
2022
Anne Claire de Breij maakt bijna real life fotocollages, trendsetting fotografie, aldus de jury. Haar kleurgebruik is fantastisch, de compositie altijd fun en aan humor ontbreekt het nooit. Ze begeeft zich op de grens van realiteit en fictie en de beelden dragen een twist of vervreemding met zich mee. De gelaagdheid maakt de fotografie blijvend interessant.
Peter Pflügler maakte de serie 'Now is not the right time' over trauma dat als een liefdevolle omhelzing door zijn ouders aan hem werd overhandigd. Zijn project was een sporenonderzoek naar de dag waarop zijn vader een zelfmoordpoging deed. Peter was destijds twee jaar. De dag werd een goed bewaard familiegeheim dat hij tijdens dit project ontrafelde door het verhaal in zichzelf te zoeken. Na de zoektocht, kwam de duiding. “Dit is niet langer een verhaal over een zelfmoordpoging. Dit gaat over de onmogelijkheid van geheimen, over wat we delen als we ons verstoppen. Dit gaat over pijn toegebracht uit liefde, over de complexiteit van stilte en het onverklaarbare verdriet van een jongen.”
"Deze beelden zijn spontaan gemaakt tijdens de dagelijkse wandelingen van Eelco Wortman. “Het zijn unieke composities die we nog niet eerder op deze manier gezien hebben,” aldus de jury. Ze geven op een abstracte manier weer wat er speelde in 2021 en smelten samen tot een compleet verhaal. Naar eigen zeggen is deze serie een goede weerspiegeling van zijn stijl. “Candid, eerlijk en puur, met een fascinatie voor mens zijn. Ik zag dat verbinding iets is waar we nu misschien meer behoefte aan hebben dan ooit.”
De serie van Martijn van de Griendt is een prachtige weerspiegeling van de jongerencultuur. Het is ontwapenend hoe dichtbij de fotograaf mag komen. Je mag deze mensen in de ogen kijken. Je zit bij hen op de boot. Je bent bij hen op de slaapkamer. Iedereen is behoorlijk bloot maar niemand heeft het gevoel van naaktheid, zegt de jury over het werk van Martijn.
“Als autonoom opererende maker staat deze serie voor iets groters, voor mijn handtekening en de kwetsbaarheid die ook vrijwel altijd over mezelf gaat."
Enkele weken nadat Jaimes vader zijn laatste adem uitblies, gaat de wereld op slot. Wat volgt is de serie Bloedmaan die mysterieus, filmisch en krachtig is. Zijn gevoel van rouw wordt abrupt verdrongen door massale onzekerheid terwijl angst, verwarring en argwaan hoogtij vieren onder een bevolking die hoofdzakelijk tussen vier muren leeft. Omdat wandelen nog wel mag, besluit Jaime zijn schizofrene wereld, tussen rouw en lockdowns, in beeld te vatten.
2021
Marwan: "In onze samenleving heerst een hardnekkig stigma over vaders met een migratieachtergrond: ‘ze zijn vaak afwezig bij de opvoeding van hun kinderen’. Hoewel dit beeld behoorlijk zwart-wit is, merk ik dat dit in grote lijnen wel degelijk het beeld is dat veel mensen hebben bij het stereotype van de ‘gekleurde vader.’ Met het project ‘The life of fathers’ wil ik een tegengeluid bieden door deze vaders een stem te geven. Hoe vullen zij hun vaderrol in? Waar worstelen ze mee? En welke voorbeelden hebben ze om zich aan te spiegelen? Door de vaders intensief te volgen en hun alledaagse beslommeringen met én zonder kinderen vast te leggen, geef ik een intiem inkijkje in hun levens."
Peter Pflügler maakte de serie 'Now is not the right time' over trauma dat als een liefdevolle omhelzing door zijn ouders aan hem werd overhandigd. Zijn project was een sporenonderzoek naar de dag waarop zijn vader een zelfmoordpoging deed. Peter was destijds twee jaar. De dag werd een goed bewaard familiegeheim dat hij tijdens dit project ontrafelde door het verhaal in zichzelf te zoeken. Na de zoektocht, kwam de duiding. “Dit is niet langer een verhaal over een zelfmoordpoging. Dit gaat over de onmogelijkheid van geheimen, over wat we delen als we ons verstoppen. Dit gaat over pijn toegebracht uit liefde, over de complexiteit van stilte en het onverklaarbare verdriet van een jongen.”
Michelle: "Er tin tin, sigri tin tin… Er was eens, lang geleden... Er werden verhalen verteld die iedereen kon horen, maar niet iedereen kon ze begrijpen. Talloze verhalen vertellen over de mythische spin Anansi die te maken kreeg met een tijger die zijn leven zuur probeerde te maken. Hoewel de spin fysiek zwakker was, was hij vaak in staat om de tijger te verslaan met zijn slimheid en sluwheid. Is dit echt maar een mythe? Deze verhalen, doorgegeven van Afrika naar Suriname, en van generatie op generatie, stelden de tot slaaf gemaakte in staat hun gedachten te delen zonder dat de plantagehouders wisten wat er werkelijk werd bedoeld. Op dezelfde manier waren de Angisa’s die door vrouwen werden gedragen niet alleen mooie hoofddoeken: hun ingewikkelde plooien bevatten verborgen verhalen en wijsheden die alleen konden worden gelezen door degenen die dat hadden geleerd.
Door middel van herinneringen en verbeelding visualiseert ’The untangled tales’ de verhalen van de Anansi-vertellers en de Angisa-folders, en de manieren waarop deze tradities ons in staat stellen een glimp op te vangen van de jaren van slavernij."
Jouk: "Soms verlies ik me weken in een zoektocht op Funda. Op zoek naar huizen met plekken uit een andere wereld, met structuur en schoonheid of lelijkheid. In mijn werk zijn voor- en achtergrond even belangrijk. Zoals ook vorm en gevoel. Waar we een dag beleven is de basis. En als we die samen beleven wordt het een verhaal. Dat heeft niets te maken met logisch redeneren. Zo begint ook de dag waarop de gebroeders Anker zich door mij laten bewegen. Hun band, hun vorm, hun grappen vertellen me welke kant ik op moet gaan.
Anna-Maja leidde me naar de poster van Queens Gambit de dag voordat ze nationaal schaak kampioen vrouwen werd. De foto’s van Marieke Lucas Rijneveld waren in haar opdracht. Dat brengt andere regels, vrij en minder vrij tegelijk. Soms moet ik dan echt zoeken en komt er pas de foto als ik mezelf weer gevonden heb. Die zoektocht loont altijd."
Vera: "Het werk is een bijproduct van mijn levenservaringen en opereert in een ruimte tussen droom en werkelijkheid. Hier komen mijn emoties, gedachten en herinneringen op poëtische en grafische wijze samen. De zoektocht naar verbinding tussen mensen en de paradigma's waarin we geneigd zijn te denken, spelen een belangrijke rol in mijn werk. Daarnaast vormt kwetsbaarheid een overkoepelend thema dat in vrijwel alle projecten terugkomt."
2020
Jury: "Prachtige, sterke serie. De plek leent zich voor clichématige fotografie, maar dat is hier absoluut niet gebeurd. Het zijn grappige beelden, grafisch heel sterk. Origineel. De stills in combinatie met modefotografie maken het heel interessant surrealistisch. Een sterk gevoel voor kleur, esthetiek en compositie waardoor alles samenkomt."
Jury: "Knappe serie. Je wordt die wereld ingetrokken. Grafisch gezien klopt het helemaal. Heel mooi wat kadrering en compositie betreft. Je kunt ernaar blijven kijken en ziet steeds nieuwe dingen. Als kijker kom je echt in hun wereld terecht. Je hebt het gevoel dat de fotograaf onzichtbaar is en een onderdeel is van hun gemeenschap. Ze durft ook echt dichtbij te komen zonder echt aanwezig te zijn. Mooi gebruik gemaakt van het licht."
Jury: "In prachtig gepositioneerde, filmische beelden wordt een verhaal geconstrueerd over riten en hoop. Stilistische keuzen versterken de emoties van de geportretteerden - schaduw en licht, de camera die lijkt te zweven. Er zit een sterke beeldtaal in de serie, deze fotograaf weet hoe je een verhaal visueel kan vertellen. Door de stemmige belichting vervaagt de grens tussen fictie en realiteit."
Jury: "Verfrissende collages. Goed kleurgebruik, interessant materiaalgebruik. Vernieuwend met een mooie gelaagdheid. Het zijn scenes die ontstaan door de collages. Het hoort allemaal bij elkaar. Het is fragmentarisch abstract. Het zijn suggesties met een houvast naar dagelijkse dingen."
Jury: "Een consistente serie qua gevoel, toon, ritme. Er wordt geëxperimenteerd met vorm, textuur en materiaal. Uit de serie blijkt een eigen blik, een sterke signatuur. De presentatie is ritmisch in de afwisseling met drieluiken en enkel beeld. De lichamelijkheid die door de serie heen zit gevlochten bindt de boel aan elkaar. Er is een scherp en precies oog voor nodig om zo’n diversiteit aan experimenten bij elkaar te brengen. Getuigt van een goede dosis creativiteit en gevoel voor conceptmatig werken."
2019
Jury: "Een geprivilegieerd inkijkje in een wereld waar de meeste van ons geen toegang tot heeft. Elke foto toont het bijzondere van het individu. De fotograaf begeeft zich dicht op de huid van het onderwerp en daardoor ontstaat er een zeker spanningsveld – een contrast tussen de stijlvolle maar ongedwongen portretten en een gevoel van voyeurisme.”
Jury: “De jury was zeer onder de indruk van de volwassen manier waarmee het verhaal fotografisch verteld wordt. Een bekend onderwerp, maar toch vanuit een bijzondere invalshoek vastgelegd. Documentair en journalistiek werk op zijn best.”
Jury: “Over elk beeld is duidelijk heel goed nagedacht. Het fotografisch vastleggen van ‘food’ is uitzonderlijk moeilijk, maar hier wordt aantrekkingskracht gecombineerd met originaliteit. Dat maakt de beelden in elk opzicht ‘fris’ en ‘lekker’.”
Jury: “Een gedurfde vorm van fotografie die goed aansluit bij de hedendaagse beeldcultuur. Een mix van geënsceneerde portretten, gekoppeld aan een selectie van elementen uit haar eigen archief (postkaarten, app-fragmenten) geven een intiem kijkje in haar liefdesleven.”
2015
It’s remarkable that it’s possible to score so high in a 2015 contest with classical photography. This is the winner by a large margin. The series has a beautiful use of light, and precise hues of black and white on the people’s skin. It’s black and white photography done very well. Colour photography would have distracted from the beautiful and precise forms and lines.
The combination of portrait and landscape photography works well: they show where the people in the portraits are living, and as a viewer you feel like you’ve been there, too. As a whole, the series has a timeless quality. This is photography from a long tradition. Yet, since black and white photography is regaining popularity, the series is also very much part of 2015 – it sets the standard.
Jury: "Everything looks too wide and too big, in other words: megalomaniac. The colour grey comes out well. You can see right away that these aren’t photos of an easy-going country. That message is apparent in each element in the images.
It is quite special that this photographer got access to North Korea and that he was allowed to photograph there. Even though he probably did exactly what was asked of him, to a Western audience, the photos have the opposite effect. The people in it are trying to look good and make a good impression, however, to the viewer everything looks orchestrated and fake."
Jury: "This photographer is a hunter. He captured the way these people are looking at each other very well. Every person has a unique glance, that couldn’t have been directed — they’re real moments captured well. It is very good reportage, you can feel that the photographer was among the people that he photographed. The images seem to pop out of their frames, they’re nicely ‘in your face’. It’s a fresh series."
Jury: "Intimacy, purity, reality and rawness. It’s about feeling. It’s close to your heart, not your head. It’s honest. The series raises questions: what am I looking at? Some images are reminiscent of Sanne Sannes and others of Ed van der Elsken. There’s a good use of light. The repetition in the series works, it’s very skilled. It’s admirable that you dare to show yourself in that way, in your most unhappy moments. The series isn’t vain, yet very beautiful."
Jury: "A revelatory series with beautiful images. The photographer has photographed a boy with autism. You get very close to the boy, and get to know what his surroundings look like, what he plays with. It’s a short series but it’s a super strong edit, and very much 2015."
Jury: "You would like to own these photos. They almost look like Man Ray, but are still very different. It’s classic work with a personal touch."
Jury: "Very graphic and abstract, yet it’s also possible to recognise rooms and objects in the images. The colours and compositions are well done. You need to look very precisely: what does the image consist of? The photographer has a good eye, and used colours in a very subtle way: it’s white on white on white, with a little grey. The resulting images are just great."
2014
Jury:"Not many photo series manage to go deep while staying accessible, like this series largely about gay men in West Africa. The jury was moved by the work. The images are in a staged documentary style, but also demonstrate a clear societal importance. While many photographers are able to get their subjects into their studio without much effort, this photographer and his subjects took a real risk to work on the photos, since they could’ve been sentenced to prison. The jury was impressed that, even though the topic is sensitive, the images are rich in composition, form and colour. Each image is intriguing in its own way – yet together, they form a complete photo story without any noise."
Jury: "A cheerful series that radiates energy through dynamic images. Even though some of the things in the photos aren’t particularly pretty to look at it, the photographer’s eye is fresh, and continues to surprise. It’s a documentary series, yet the visual signature of the photographer is visible throughout. The rawness of the series is beautiful: there is really a story behind this series and you can feel it."
Jury: "The images look a bit like old postcards. The filter is used to get a certain atmosphere across, though the jury wondered if a filter was needed for this consistent series. The photos already captured the atmosphere so well. Simply a beautiful series."
2013
Onze sponsors!
