Geboren in 1963, theater fotograaf, autodidact. Foto: Deen van Meer.
HET SUCCES VAN: Deen van Meer.
2009 is nog 'zorgwekkend stil', maar in 2010 volgt de internationale doorbraak.
Een verhaal over hard werken, passie en vooral: dicht bij jezelf blijven.
'Mijn website staat al drie jaar stil. Ik heb er gewoon geen tijd voor en ik kan niet delegeren. Ik ben een controlefreak.
Ik heb gewoon mazzel gehad dat ik de juiste mensen op de juiste plek heb ontmoet, maar ik ben nooit op zoek naar de juiste mensen. Dat kan ik ook niet. Ik heb mezelf aan moeten leren om te socializen, om aandacht te vragen voor mezelf. Om mensen te vertellen dat ik voor ze wil werken.
Ik heb nooit iets gepland en dat geldt ook voor de toekomst. Je bent zo goed als je laatste foto. Je kan er zo uitliggen, daar maak ik me geen enkele illusie over.'
Hij was ooit balletdanser, maar niet goed genoeg om de top te bereiken. Dus werd het fotografie. Hij fotografeerde repetities van Het Nationale Ballet, onopvallend en met het licht van de voorstelling zonder aanpassingen. Zijn foto's vielen op en Rudi van Dantzig vroeg hem voor zijn volgende productie.
'Ik kom uit de kunsten, Het Nationale Ballet, De Nederlandse Opera, Het Zuidelijk Toneel. En toen vroeg plotseling van den Ende of ik musicals wilde fotograferen.
Dat vroeg om een ander soort fotografie. Voor een deel zat de uitdaging in een stuk techniek. Ze maakten hele grote boekwerken, glossy boekwerken. Het moest meer glamour, een uitdaging. De eerste opdracht was My Fair Lady ergens in de jaren '90. Dat verliep goed, maar ze vonden me te duur. Dus toen hoorde ik niets meer. Maar rond 2000 kwamen ze terug. Toen moest ik op gesprek bij Joop [van der Ende] – met het hele productieteam erbij – en Joop zei: deze mensen hier aan tafel hebben me overtuigd om nog 1 keer met een Nederlandse fotograaf te werken. Dus: maak het waar, want je bent de laatste hier. Als het me niet bevalt, dan ga ik naar het buitenland, want ik ben het zat. Zo ging dat ongeveer. Hij zat bovenop de fotografie, wilde alles zien.
Die drive voor kwaliteit sprak mij wel aan. Alles moest perfect zijn.
De eerste keer dat ik met mijn foto's bij hem kwam was heel spannend. Ik had al mijn foto's op een grote glazen tafel uitgelegd, op volgorde van de voorstelling, het was de verjaardag van zijn dochter, bij hem thuis. Hij loopt langs de foto's en draait foto's om, veel foto's., mooie foto's, allemaal omgedraaid. Maar aan het eind zei hij: wat er nu nog ligt kan weg, wat ik heb omgedraaid vind ik erg goed.'
Het bedrijf van Van den Ende, Stage Entertainment, ging samenwerken met Disney Theatrical Productions. Van den Ende schoof Deen naar voren: 'Ik ben daar heel nuchter ingegaan. In het begin ging het mis. Ik had hele mooie foto's maar zij vonden er niks aan, te veel emotie. Dat wilden ze niet. Gevoelens, neen. Veel mooie foto's verdwenen. Bij van den Ende vonden ze ze wel mooi. Ik ga dan niet knokken, maar in een later stadium heb ik ze er wel weer tussen gestopt . Ik deed gewoon mijn best en was niet onder de indruk van alle glitter en glamour, al die mannetjes die van alles wisten. Ik probeerde ze er juist bij te betrekken. Ik was heel open.'
'Nu in het digitale tijdperk wordt er vaak gevraagd kleine dingen te veranderen. Ook alle zendmicrofoons moeten worden weggeretoucheerd. Dat doe ik zelf, omdat ik zo min mogelijk uit handen wil geven, omdat ik zeker wil weten dat het goed gaat. Vaak gingen er bij de vormgever of drukker dingen mis. Met kleuren bijvoorbeeld.
De omschakeling naar digitaal heeft me heel veel tijd gekost . Je kreeg er een hele kleurendoka bij. Technisch zat ik altijd al op de grens van wat mogelijk was. En dat ging bij digitaal gewoon door. Ik ontdekte dat een chip gevoeliger was en dat er daardoor in de donkere partijen meer zichtbaar werd. Ik had nu alles zelf in de hand, maar dat kostte veel uitzoekerij, heel veel tijd.
En ik was ook nog eens je eigen systeembeheerder, want lag je systeem eruit dan had je een vet probleem dat jezelf moest oplossen. Dus ik wilde ook alles over de computer leren. '
Dit jaar fotografeerde hij de musical Mary Poppins, een co-productie van Disney, Stage Entertainment en de wereldberoemde Engelse producer Sir Cameron Mackintosh: 'Ik heb 120 uur gemaakt in 2 weken tijd. Wat ik niet wist dat hetzelfde team naar Australië ging. In juni kreeg ik plotseling een mail of ik in Australië wilde komen fotografen. Ik dacht eerst dat het een grap was.
Cameron was er ook en die zat heel dicht op de fotografie. Hij is zo snel met beeld en zo to the point. Hij ziet echt alles, ook in de lay out. Maar het klikte en hij was tevreden.
Toen we afscheid namen zei hij: jij moet naar New York komen voor Les Miserables, maar dan moet je hem eerst in Londen gaan zien. Het was allemaal te hectisch om daar verder op in te gaan dus ik had zo iets van we zullen wel zien. Maar de mensen om hem heen die het hadden gehoord die zeiden later: dat gaat echt wel gebeuren, je zal wel gebeld worden. Het duurde even, maar toen kwam er telefoon en mail. Of ik de Phantom in Londen wilde doen en Les Miserables in Madrid en New York (New Jersey) en waarschijnlijk meer in de toekomst.'
Waaraan denkt hij dat hij zijn succes heeft te danken?: 'In de eerste plaats door kwaliteit te leveren. Al moet ik er tot vier uur 's nachts voor doorwerken en ook al ziet niemand het. Je nooit van de wijs laten brengen door wie dan ook. Gefocust blijven. En ik kan een klein ego hebben. Ik blijf het liefst low profile, in de schaduw, daar wordt ik het minst lastig gevallen. Ik stel me heel gedienstig op. Ik sta wel voor mijn foto's, maar hou ook rekening met de klant.
Ik denk dat ze heel erg blij zijn met de zorg die ik besteed aan het beeld. Het drukt allemaal heel goed, dat zien ze ook. Snel werken, snel schakelen. Ik haal altijd mijn deadlines. Afspraak is afspraak.'
'In Melbourne kwam ik een man van Disney tegen die ik zes jaar geleden een keer in Amsterdam had ontmoet en met wie ik aan de Lion King heb gewerkt. Tijdens het ontbijt vertelde hij: je was de eerste fotograaf die voor ons digitaal durfde te werken. En toen herinnerde ik me dat ik met hem een discussie heb gehad en dat hij mij ondervraagde over digitaal. Volgens hem was digitaal niet zo goed als film en dit en dat. En dat heb ik gepareerd. Achteraf dacht ik nog: hij heeft eigenlijk wel een beetje gelijk. Door de verscherping die op het beeld al in de camera werd toegepast en de kleine beeldsensor leek snel alles scherp en verdween een krachtig fotografisch middel een beetje naar de achtergrond: gebruik van scherpte(on)diepte bij kortere brandpunten. Maar ik heb hem toen overtuigd van de voordelen van digitaal, zoals een beter dynamisch bereik. Grappig om dat zes jaar later te horen. Hij zei: daar heb je veel van die andere opdrachten aan te danken gehad. Omdat je daarmee het vertrouwen van Disney in Europa had. En hij zei ook nog: die foto's van jou worden als richtlijn gebruikt voor andere fotografen die nu de productie moeten fotograferen. Gek idee hè.