Frans Eenhoorn. Geboren in 1966, zelfstandig fotograaf sinds 2008, eigenaar van fotoFRENZ in Wormerveer. Foto: fotoFRENZ
'Iedereen moet weten dat je fotograaf bent'.

Frans: 'Ik kom uit een heel creatieve familie. Mijn moeder heeft altijd in de muziek gezeten als zangeres en mijn vader is kunstschilder van beroep. Ik ben zelf piano gaan spelen vanaf mijn vierde en na de middelbare school naar het conservatorium gegaan. Afgemaakt en de lichte muziek ingegaan, als sessiemuzikant. Dat heb ik een aantal jaren gedaan, maar daar was heel weinig brood in te verdienen.
Ik kwam veel in de horeca en dat vond ik eigenlijk wel gezellig, sfeer, mensen. Toen ik 23 was ben ik mijn eerste horecaonderneming gestart. Begonnen met een snackbar en daar is een partycentrum bijgekomen, een café, een restaurant, evenementenorganisatie. In 1997-98 heb ik alles verkocht en ben ik gaan dj-en en dat heb ik tot twee jaar geleden gedaan, professioneel. Moeilijke business, eigenlijk een beetje als fotografie: een heleboel mensen, die het doen als hobby. En op een gegeven moment dacht ik: dit ga ik niet tot mijn 65ste doen. In mijn jeugd had ik al veel gefotografeerd, analoog. Ik wilde weer iets doen iets waar mijn gevoel en passie bij lag en toen ben ik de schoolbanken weer ingekropen. Ik ben toen naar de Fotovakschool gegaan.

Ik heb altijd het voorrecht gehad om van mijn hobby's en van mijn passies mijn beroep te kunnen maken.

Als muzikant probeer je een eigen stijl te ontwikkelen en als fotograaf doe je eigenlijk hetzelfde. Er zijn heel veel raakvlakken. Er zit iets in je hoofd en dat moet er uit. Dat is de kick. En je probeert er natuurlijk ook nog geld mee te verdienen. Daar doe je het uiteindelijk ook wel voor. In het begin is dat best moeilijk, want je moet je weg nog vinden.
Ik ben naar school gegaan om kennis op te doen. Niets mag het maken van een beeld in de weg staan. Je moet de techniek beheersen. Ik ging al snel richting portretfotografie, want wat voor mij heel belangrijk is, is om met mensen te werken. En ik wilde graag iets moois maken en zo kwam ik op fashion terecht. Iedereen raadde het af, ook op de opleiding. Moeilijke business, vooral in Nederland. En men vond dat ik er al te oud voor was. Ik zou er toch niet meer tussen komen. Dus ik dacht: nou mooi, dan hebben we daar een uitdaging. Eigenwijs. Ik vind het heerlijk. Ik werk met heel inspirerende mensen om mij heen en het gaat veel verder dan alleen een foto natuurlijk.'

Alle begin is moeilijk, maar niet voor Frans: 'Via een kennis die op het reclamebureau werkte, dat voor Waternet de advertentiecampagne doet, die wist dat ik fotografeerde en die zei: we zitten met een probleem. We willen iemand onder water fotograferen, maar we hebben maar een beperkt budget. Mooi zei ik, ik wil wel met jullie om tafel zitten en brainstormen wat we wel kunnen maken. Zo ben ik binnengekomen. En ik doe het nu al weer voor het vierde jaar de campagne. Niet in problemen denken, maar in oplossingen. Creativiteit dus.

Daar kwamen weer nieuwe klanten op af, maar niet altijd de klanten die ik wilde hebben. Ik ben me blijven ontwikkelen richting fashion. Je kijkt in eerste instantie tegen een hele hoge berg op, maar je moet gewoon gaan lopen, beginnen. Je constant verbeteren, kritisch zijn. En tegen kritiek kunnen.

Netwerken en zelfpromotie

Frans: 'Ik zie mijn eigen naam in de fotografie als een merk, mijn eigen brand. Dat moet je verkopen, je moet een begrip worden, ze moeten eigenlijk niet meer om je heen kunnen. En dat doe je via social media uiteraard, Facebook, Linkedin, Hyves, Twitter en zo ga je een groepje maken. En netwerken, heel belangrijk. Naar netwerkborrels gaan. En daar kom ik altijd leuke, inspirerende mensen tegen. En ik pak vaak de telefoon en bel mensen op, in plaats van email, dat is toch persoonlijker. Je moet proberen een intiem contact op te bouwen. Zo benader ik de markt: mezelf als merk neerzetten en de hype eromheen creeren. Want dat is natuurlijk belangrijk.

Op Facebook heb ik mensen die belangrijk voor mij zijn of die ik persoonlijk ken. En ik heb een mailinglijst aangelegd voor het sturen van een soort nieuwsbrief. Marketing is een heel belangrijk onderdeel van de bedrijfsvoering. Laten weten waar ik mee bezig ben. Je moet mensen een zetje geven, je moet ze triggeren. Constant proberen ze naar je website toe te trekken.

Ik denk dat ik er per week wel 10 tot 15 uur aan besteed. Ik doe het vaak 's avonds op de bank met een laptop op mijn schoot. Er gaat een hoop tijd in zitten, maar het gaat eigenlijk ongemerkt. Dat is het leuke van social media.

Op Facebook zit ik op 700-800. Ik hou dat beperkt. Linkedin op bijna 300. Het gaat me meer om de kwaliteit van de contacten dan de hoeveelheid. Het hoeven er geen duizenden te worden. Maar mijn e-maillijst heeft 2500 adressen.

Social media, nieuwsbrieven en persoonlijke benadering – netwerken – vormen de kern van mijn marketing. Ik stap gemakkelijk op mensen af, niet op de manier van 'ik ga je volgende campagne doen', maar ik probeer ze in een leuke, ontspannen sfeer wel even naar mijn website te lokken: 'kijk er eens naar, misschien vind je het leuk'.
Het moet leuk en prettig zijn. Dat probeer ik ook tijdens het werk op de set te doen. Als ze zeggen: 'wat maakt die gozer mooi werk' en 'wat is hij een leuk persoon om mee te werken', dan ben ik al heel blij en is mijn missie voor 99,9% geslaagd. Dat is mijn filosofie en dat komt toch wel een beetje uit die jarenlange ervaring in de horeca waar met mensen omgaan belangrijk is. Ik kan met heel veel verschillende mensen door de deur heen. En relaties onderhouden. Gewoon bellen als je lange tijd niets meer van iemand hebt gehoord. Even een praatje maken, je belangstelling tonen. Een luchtig gesprek, dus niet direct over zaken.

Voor Frans staat de klant centraal: 'Meedenken met de klant is een sterke kant van mijn bedrijf. Je afspraken nakomen is heel belangrijk. Afspraak is afspraak. Dat zie je vaak fout gaan bij de jongere generatie. Ze zijn heel gemakkelijk en gaan heel onvoorzichtig met hun afspraken om. Punctueel is heel belangrijk. Op je werk moet je kritisch zijn, maar ook op alles eromheen.
Als ik kijk wat ik nu al heb bereikt, na twee jaar. Ik ga als een raket en dat kan alleen maar door discipline. Net als vroeger achter de piano zitten en je toonladders doornemen.'

Is hij fotograaf of ondernemer?

Frans: 'Ik voel me absoluut een ondernemer, maar het gaat om het fotograferen, dat is de passie, niet het ondernemen. Maar je kan eenvoudigweg niet fotograferen zonder ook te ondernemen. Mijn businessplan zit in mijn hoofd. Ik heb het al helemaal gevisualiseerd. Ik hoef het alleen nog maar uit te voeren. Ik heb doelstellingen en die schrijf ik wel op: dat wil ik volgend jaar gaan doen, dat wil ik daarna bereiken. Ik werk wel doelgericht ergens naar toe. Ik wil het kunnen maken van totaalconcepten bieden, omdat ik het creatieve deel dan ook veel beter kan finetunen, omdat het dan veel dichter bij je ligt. Negen van de tien opdrachtgevers komen niet naar mij toe voor een foto, maar voor mijn werk. Omdat mijn stijl ze aanspreekt en ze dat graag willen. Ik ben ook geen goedkope fotograaf. Ik zet me niet goedkoop in de markt en ik doe niet mee met prijsvechters.

Belangrijk is om je eigen waarde kennen. Dat zag ik ook toen ik dj was. Een zelfde soort wereld: iedereen kan een plaatje draaien, maar zorgen dat de tent vol staat kan niet iedereen. Als alleen ik ergens stond dan was de tent vol en verdiende de ondernemer geld. Daar zit het verschil.

Ik heb een eigen stijl, durf, lef en ik kan goed communiceren met de klant. Ik sta open voor suggesties en ideeën van anderen, ik kan goed luisteren.
Je doet het dan ook samen. Ik ben onderdeel van een team, van het proces.
Ik heb het concept, het plaatje wel in mijn hoofd zitten en met een camera en licht kan ik dat maken, maar ik heb creatieve mensen om me nodig die me helpen, styling, make-up. Iedereen moet alles geven, betrokken zijn, vol passie.

Crisis! Welke crisis?

Frans: 'Er is voor mij voldoende werk in de markt. Ik heb een volle agenda en ik merk helemaal niets van een crisis. Er zijn nog voldoende mensen, die voor kwaliteit gaan en die het nut zien van goede campagnes.

Als het alleen om de laagste prijs gaat, dan ben ik niet de man voor de opdracht. Ik wil dat ze mij kiezen omdat ik iets toevoeg aan hun merk, en dat is meer dan het maken van een foto. De kunst is om de klanten te vinden, die mij nodig hebben, die dat zoeken waar ik goed in ben, mijn kwaliteit, mijn meerwaarde. Gemiddeld heb ik 1 keer per week een grote klus, soms fotograaf ik dan wel 12 uur lang. En daarnaast maak ik vrij werk, eigen projecten. Dat is mijn folder. Ik ga nu een expositie maken, portretten. Omdat ik het leuk vindt, maar ook om mijn bekendheid verder te vergroten en mijn naam sterker te maken. Fotograferen is mijn passie en ik verdien er mijn brood mee. Maar ieder project is ook weer marketing, promotie om een stapje verder en hoger te komen. Altijd met elkaar verbonden.

Probeer echt een relatie met je opdrachtgevers te krijgen, daarom moet de shoot ook een feestje zijn. Ik heb niets aan klanten die een keer komen en die ik daarna nooit meer zie. Dat is voor beide partijen een slechte investering.

Als ik een klant binnen heb dan wil ik hem verwennen, dat hij tevreden is en net zo enthousiast als ik zelf. Een soort huwelijk eigenlijk.'

Dan leef je nog lang en gelukkig samen.